Ήχος, Κάμερα, Κλακέτα...

«Ο Δημήτρης Μακρής εκμεταλλεύεται το ιδιαίτερο βλέμμα του ως σκηνοθέτη, συνηθισμένο να παρατηρεί μια σκηνή μελετώντας την πιο κατάλληλη οπτική γωνία, ώστε να “εισαγάγει” τον θεατή μέσα σε μία ιστορία. Ενώ γράφει, ο Μακρής βασικά “κινηματογραφεί” τη ζωή του, την ξανασυνθέτει σαν μωσαϊκό.

»Μας μεταφέρει στην Αθήνα των νεανικών του χρόνων. Θυμάται τους φίλους της γειτονιάς, τη δασκάλα των γερμανικών, τον αξιοζήλευτα αλλόκοτο Σίμο τον “υπαρξιστή”. Σύντομα ανακαλύπτει τη μαγεία του σινεμά και βρίσκεται πλάι σε σημαντικούς κινηματογραφιστές [στη Ρώμη και το Μιλάνο]. Ο Μακρής περιγράφει πολύ καλά αυτά τα άλματα στο άγνωστο του νεαρού Δημήτρη, ενός μαχητικού νεοσσού που έχει να μάθει πολλά ακόμα σκιαγραφεί γλαφυρά την ιταλική πολιτιστική ζωή των δεκαετιών ’60-’70. Είναι η εποχή που ο Ντάριο Φο εξαπολύει τη βαθυστόχαστη σάτιρά του στην εξουσία Ο Μακρής, που έρχεται από τη γη των μύθων, είναι από τους κύριους δημιουργούς αυτής της μοντέρνας μυθολογίας, τόσο θεμελιώδους για την ιταλική ταυτότητα. Με το ελληνικό βλέμμα του έπλασε ένα μέρος του φαντασιακού μας.

»[Ως σκηνοθέτης] εκτελεί θαρραλέα σχέδια, όπως το Εδώ Πολυτεχνείο (1974), και καταγράφει την τραγωδία του χημικού εργοστασίου ICMESA στο Σεβέζο (1976), με τη μαζική διαρροή διοξίνης. Είναι δύο εμβληματικές περιπτώσεις του διττού βλέμματος του Μακρή, βυθισμένου και προσηλωμένου στην ιταλική πραγματικότητα, αλλά με την Ελλάδα πάντα στην καρδιά του.

»Μετά την κατάρρευση της χούντας θα επιστρέψει επιτέλους στην πατρίδα, όπου θα γυρίσει σημαντικές ταινίες, συχνά μεταφορές μυθιστορημάτων του 20ου αιώνα (Φραγκιάς, Πλασκοβίτης, Κάσδαγλης, Δενδρινός, Δήμου). Ο Μακρής διατρέχει τους σταθμούς της πυρετώδους κινηματογραφικής δραστηριότητάς του εκείνων των χρόνων, ανάμεσα σε τεχνικές λεπτομέρειες και αναφορές στην Ελλάδα που αλλάζει, γιατί τα καλλιτεχνικά οράματα ενώνονται πάντα με μία άγρυπνη προσοχή για την πραγματικότητα και την Ιστορία».

Από τον πρόλογο της Τζίλντας Τεντόριο, της μεταφράστριας