Ο Machiavelli ως θεωρητικός της δημοκρατίας

Η πολυετής και συστηματική ενασχόλησή μου με τη σκέψη και το έργο του πολίτη της Φλωρεντίας αποτυπώνεται κυρίως στη Μονογραφία μου: Niccolo Machiavelli. Virtu και ερμηνευτικά κάτοπτρα. Σπουδή στη νεοτερική και σύγχρονη πολιτική θεωρία του ρεπουμπλικανισμού (Αθήνα: Ι. Σιδέρης, 2009). Στον ανά χείρας τόμο συμπεριλαμβάνονται τρεις αναγνωστικές και ερμηνευτικές δοκιμές που εξειδικεύουν κατά έναν τρόπο μέσα σε συγκεκριμένες οντολογικές, φαινομενολογικές, θεωρητικές και γενικότερα γνωστικές περιοχές των λεγόμενων Μακιαβελικών Σπουδών, διερευνώντας περαιτέρω τα κεντρικά σημαίνοντα του μακιαβελικού πολιτειακού ρεπουμπλικανισμού, όπως η έννοια της virtu, το περιεχόμενο της republic, το φαινόμενο της διαφθοράς κ.ο.κ. Αναμφίβολα, το μείζον σημαίνον «Machiavelli» παραμένει ουσιαστικά ανοικτό και πληθυντικό, για να παραφράσω τις σχετικές σημειολογικές εκφράσεις του Roland Barthes. Ο Machiavelli συνιστά δίχως άλλο ένα από τα «βαριά χαρτιά» του δυτικού φιλοσοφικού κανόνα γιατί ακριβώς η σκέψη του είναι απόλυτα κλασική και διαχρονική. Με άλλα λόγια, παραμένει, ταξιδεύοντας μέσα στον χρόνο και σε διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά συγκείμενα, πλησίον όλων των θεμελιωδών ζητημάτων περί ανθρώπινης φύσης και εξουσίας, ζητήματα που έθεσε ευθύς εξαρχής η ελληνική και εν συνεχεία η ρωμαϊκή αρχαιότητα. Υπό αυτήν την οπτική γωνία, η ενασχόληση με τον Machiavelli και το εννοιολογικό/θεωρητικό πλαίσιο του έργου του αποτελεί ένα τόλμημα αναστοχασμού και μεταθεωρίας.
Σ.Μ.