Πικραλίδες

Τον Οκτώβρη του 2016, η Ηλιάνα σκοτώθηκε. Έπεσε από σκαλωσιά θεάτρου.

Βρέθηκε με το φεγγάρι στο κεφάλι και εικάζεται ότι σκαρφάλωσε να το κρεμάσει στο κέντρο της σκηνής. Στις παραστάσεις του παιδικού θεάτρου που έγραψε, σκηνοθετούσε κι έπαιζε, θα υποδυόταν ένα από τα ψαράκια που σώζουν το φεγγάρι. Που ξεπερνούν την αδυναμία της μνήμης και απελευθερώνουν το φεγγάρι από τα δεσμά του κακού μάγου. Γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν στο βυθό χωρίς το φως του φεγγαριού.

Κι ενώ όλα τα άλλα ψάρια αλληλοφαγώνονται, αυτά αντιστέκονται, μαζεύουν σκόρπιες νότες και φέρνουν πίσω το φως με τη μορφή ουράνιου τόξου.

Αν όλα πήγαιναν καλά, θα τελείωνε η παράσταση και μετά το ευτυχισμένο τέλος κανένας δεν θα μιλούσε για σπασμένα πτερύγια και ουλές. Το καλοκαίρι του 2017 προσκλήσεις για το ετήσιο μνημόσυνο στάλθηκαν μέσω messenger,από το λογαριασμό της νεκρής Ηλιάνας, σε επτά πρόσωπα. Παρέλαβαν τις προσκλήσεις κατά αλφαβητική σειρά οι: Αυγή, Βασιλεία, Γαλήνη, Δώρα, Ελένη, Ζωή και ο Παύλος .Οι προσκλήσεις περιείχαν τη φωτογραφία μιας πικραλίδας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ του βιβλίου:
Ηλιάνα, η εξομολογήτρια. Σ’ αυτήν έτρεχε να τα πει όλα. Για τις εξωσωματικές και την «αποκαθήλωση» του πρώην άντρα της, του Αλέξανδρου. Τότε που τον έπιασε με την κόρη της Βασιλείας, της φίλης της, που την είχαν πάρει στο λογιστικό γραφείο για πρακτική. Τότε που την είχε πιάσει μανία με την καθαριότητα, που δεν άντεχε τον εαυτό της, που ένιωθε από παντού να εισβάλλουν μύκητες και μικρόβια και αιωρούμενα σωματίδια, που ένιωθε την ανάγκη να τα εξολοθρεύσει. Και που αγόρασε τη σκούπα τη δυνατή, την πανάκριβη, που τραβάει ακόμα και τα ακάρεα από στρώματα, μαξιλάρια και χαλιά. Και της ήρθε να καθαρίσει τα πάντα. Να μην αφήσει το παραμικρό από την προηγούμενη ζωή. Και λίγο πριν τα πενήντα τα κατάφερε. Με κατεστραμμένο στομάχι, χοληστερίνη, θυρεοειδή. Γιατί, όπως λέει η παροιμία, «αγέρας και γυναίκα δεν κλειδώνονται».
-«Πικραλίδες και πυγολαμπίδες», λοιπόν ο τίτλος.

-Ναι, πυγολαμπίδες και πικραλίδες που λένε μια ιστορία. Για ουράνια τόξα, ήλιους που γελούν, σπίτια και κόκκινα μπαλόνια που πετούν. Θραύσματα των παιδικών χρόνων. (Χωρίς εικόνες αποτρόπαιες, όπως αυτή του πεθαμένου άντρα στην είσοδο του σπιτιού της Ηλιάνας και της Ζωής, που την έθαψε μαζί με άλλα πτώματα στιγμών στον τάφο της αμνημόνευτης μνήμης).
-Αίσθηση νοσταλγίας.
Για τα παιδικά χρόνια, της ξεγνοιασιάς. Η τέχνη απαιτεί να είμαστε παιδιά.