Προσεγγίσεις στη θεωρία των οργανώσεων

Ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των «υπερ-οργανωμένων» κοινωνιών της εποχής μας είναι ότι σε όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνικής δράσης και της συμπεριφοράς, από την πολιτική και τη δημόσια διοίκηση ώς τις επιχειρήσεις, τις υπηρεσίες και βιομηχανία, και από τις εθελοντικές οργανώσεις ώς τους μηχανισμούς ασφάλειας και τα συστήματα καταστολής του κράτους, σημειώνεται μια εντεινόμενη «γραφειοκρατικοποίηση» του οργανωτικού και του διοικητικού πεδίου. Γενικότερα, η «οργανωτικοποίηση» του κοινωνικού κεφαλαίου σχεδόν στην ολότητά του, σε όλες δηλαδή τις εκφάνσεις και τους σχηματισμούς του, στην πολιτική, στην οικονομία, στον πολιτισμό και στις πάσης φύσεως κοινωνικές συμπεριφορές, μοιάζει να αποτελεί μια περίπου αναπόφευκτη διαδικασία που συνάπτεται οργανικά με την ίδια τη λογική και τη δυναμική της νεωτερικότητας και του εκσυγχρονισμού των κοινωνιών. Κατά τρόπο μάλιστα φαινομενικά παράδοξο, ακόμα και η κριτική και η ριζοσπατικότερη αμφισβήτηση του οργανωτικού παραδείγματος, ή μάλλον των «παραδειγμάτων» της νεωτερικότητας, δεν αποφεύγει και τη δικής της υποταγή στην οργανωτική αναγκαιότητα. [...]