Η μουσική των σκιών

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας το οποίο εξελίσσεται σε ένα δυστοπικό μέλλον, για ολόκληρη την ανθρωπότητα, η “Μουσική των σκιών” είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Θα τολμούσα να πω, πως είναι μια στάση ζωής απέναντι στον έρωτα, μια θεωρία, αλλά και μια πράξη αγάπης για τον ίδιο τον άνθρωπο. Σε όσους το διαβάσετε θα σας θυμίζει διαρκώς πως όσο κι αν εξελιχθεί η τεχνολογία ή η ίδια η ανθρώπινη κοινωνία, είτε από τους γήινους, είτε από τους… εξωγήινους, όπως μας παρουσιάζει στο βιβλίο της η συγγραφέας Σοφία Μακρυγιάννη, το Παν Μέτρον Άνθρωπος θα είναι πάντα μπροστά μας. Φάρος; οδηγός; εμπόδιο; Ποιος ξέρει; Θα μας βασανίζει όπως το μαρτύριο της σταγόνας. Σιγά-σιγά. Λίγο-λίγο. Ο άνθρωπος που μπορεί να είναι το απόλυτο καλό, αλλά και το απόλυτο κακό. Για τον ίδιο, για τον ανθρωπότητα, για το μέλλον το δικό του και το μέλλον των παιδιών του. Ο άνθρωπος, όμως, που δεν μπορεί να βάλει το εγώ του πάνω από τον έρωτα. Πάνω από την αγάπη. Ευτυχώς.

Άθελα του το ποδοπατά αυτό το εγώ. Στραπατσάρει όλο του το είναι για ένα βλέμμα, για ένα φιλί. Μπορεί να προδώσει ή και να προδοθεί, να νικηθεί, αλλά και να νικήσει. Βέβαια μπορεί να νικήσει. Μια αναπάντεχη νίκη Σαν να νίκησε ο Δαυίδ των Γολιάθ. Δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Δεν είναι και λίγοι οι καθημερινοί ήρωες που το επικυρώνουν, χωρίς κανείς να τους ξέρει ή να τους έχει δει ποτέ. Είναι όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι και η συνείδησή τους που τυφλά τους οδηγεί με έναν μαγικό τρόπο από νίκη σε νίκη. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη για να διηγηθεί κανείς, από αυτή τη νίκη της αγάπης. Τη νίκη του έρωτα. Ο… Γολιάθ πλέει -πλέον- τα λοίσθια.

Ο άνθρωπος καθημερινά, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωή του, θα προσπαθεί είτε με την Αρετή, είτε με την Κακία, να “αγγίξει” τον δημιουργό του. Να έρθει έστω ένα εκατοστό πιο κοντά Του. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Ίσως και να μπορεί. Είτε μέσα από τα όποια τεχνολογικά “θαύματα” που δημιουργεί από καιρό εις καιρόν, είτε μέσω της όποιας πνευματικότητας καταφέρνει να έχει. Θέλει ο άνθρωπος να νοιώσει ότι καταφέρνει να πλησιάσει αυτό που έχει στο μυαλό του σαν Δημιουργό του, σαν Θεό του.

Είναι, όμως δυστύχημα -πιστεύω- κυρίως για τον σύγχρονο άνθρωπο που δεν έψαξε ποτέ μέσα του για να Τον βρει. Στην συνείδησή του. Στην εικόνα του και στην ομοίωσή του.

Γεώργιος Καϊάφας