Το τέρας κι εγώ

Ήταν, νομίζω, άνοιξη του 2007, λίγο πριν τελειώσει η τηλεοπτική σεζόν, όταν μου ζητήθηκε μια συνέντευξη από έναν τηλεοπτικό σταθμό για να κάνω το γνωστό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Η παρουσιάστρια, συμπαθέστατη, που δούλευε σε ανταγωνιστικό κανάλι, με πήγε πολύ μαλακά με τις γνωστές ερωτήσεις. Προς το τέλος της συνέντευξης, η παρουσιάστρια άρχισε να πλέκει το εγκώμιό μου.
"Δημιουργήσατε τα παράθυρα, διευθύνατε όλα τα μεγάλα κανάλια και τώρα κάνετε άλλη μια επιτυχία στο STAR. Δημιουργήσατε ένα νεανικό lifestyle πρόγραμμα, το οποίο θεωρείται επιτυχημένο. Άρα, πρέπει να αισθάνεστε ευτυχισμένος". Η αυθόρμητη απάντησή μου πρέπει να τη σόκαρε.
"Όχι, αγαπητή μου, δεν αισθάνομαι ευτυχισμένος".
Το κορίτσι σώπασε κι εγώ συνέχισα:
"Ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένος! Μια ζωή οι φίλοι μου με ρωτούσαν τι έχω. Κι εγώ ήμουν λυπημένος. Κι όταν εσύ μου λες για τη μεγάλη επιτυχία του ΣΚΑΪ και τα παράθυρα, θέλω να σου πω ότι τότε έπασχα από βαθιά κατάθλιψη. Όταν όλοι οι άνθρωποι νόμιζαν ότι απολάμβανα τη μεγάλη μου επιτυχία, εγώ ήμουν άτομο με ειδικές ανάγκες που δεν μπορούσα να βγω ούτε από το σπίτι μου. Και πάλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ με το τέρας της κατάθλιψης".