Η εξειδίκευση της αόριστης νομικής έννοιας του παρανόμου ως προϋπόθεσης της ευθύνης του ιατρού από α

Η εξειδίκευση της αόριστης νομικής έννοιας του κατ’ ΑΚ 914 παρανόμου στο πεδίο αναφοράς της μελέτης επιχειρείται με αναγωγή σε ένα υποσύστημα ρύθμισης για την προστασία της ζωής, της υγείας ή της σωματικής ακεραιότητας του δέκτη των υπηρεσιών του ιατρού. Οι κανόνες των οποίων η παραβίαση συνιστά παράνομη συμπεριφορά του ιατρού, διακρίνονται με κριτήριο τον βαθμό αφαίρεσης και γενίκευσης της διατύπωσής τους, σε τρεις κατηγορίες: τους ειδικούς κανόνες, τους κανόνες ιατρικής δεοντολογίας και τη γενική ρήτρα της καλής πίστης (από την οποία πηγάζουν υποχρεώσεις πρόνοιας). Σε αντιστοιχία προς την εν λόγω τριμερή διάκριση, το κύριο μέρος της έρευνας διαρθρώνεται σε τρεις παραγράφους (§§ 2-4). Μετά από μια εισαγωγική παράγραφο (§ 1), η έρευνα εκκινεί (§ 2) με την εξέταση κανόνων ελάσσονος βαθμού αφαίρεσης (ειδικών κανόνων) και περιλαμβάνει την ενδεικτική παράθεση ειδικών διατάξεων, την ανάδειξη, επαγωγικά, των αξιολογικών κριτηρίων τους και τη διαπίστωση της λειτουργίας τους για την εξειδίκευση του παρανόμου. Αντίστοιχη είναι η προσέγγιση, στην § 3, κανόνων ιατρικής δεοντολογίας, οι οποίοι διατυπώνονται συχνά με αόριστες νομικές έννοιες. Με αναγωγή στα αξιολογικά τους κριτήρια διαπιστώνεται ότι οι εν λόγω κανόνες περιορίζουν το γενικότατο αξιολογικό κριτήριο της καλής πίστης σε ενδιάμεσου επιπέδου αφαίρεσης ιατρικές υποχρεώσεις που πρέπει να εξειδικευθούν. Το υποσύστημα των ιατρικών υποχρεώσεων, των οποίων η παραβίαση συνιστά παρανομία, συμπληρώνεται σε μια τρίτη βαθμίδα έρευνας (§ 4) με αναγωγή σε ιατρικές υποχρεώσεις πρόνοιας από την καλή πίστη. Με τη μέθοδο της τυπολογίας περιπτώσεων και της επαγωγικής προσέγγισης δικαστικών αποφάσεων των πολιτικών, ποινικών αλλά και των διοικητικών δικαστηρίων ανά κατηγορία περιπτώσεων και πιο ειδικά της επαγωγικής προσέγγισης των επιμέρους αξιολογήσεων σε αναφορά προς ορισμένο εκάστοτε βιοτικό πραγματικό στη σχέση ιατρού – ασθενούς, εξειδικεύονται στην § 4 (υπό Β) ιατρικές υποχρεώσεις πρόνοιας που συνιστούν νομολογιακά διαπλασμένους ενδιάμεσους κανόνες δικαίου, υποκανόνες της καλής πίστης.

Παράλληλα με το κύριο αντικείμενο της έρευνας, εξετάζεται η σχέση του παρανόμου με την κατά το άρθρο 330 εδ. β΄ ΑΚ αντικειμενικοποιημένη αμέλεια και διακρίνονται τα κριτήρια εξειδίκευσης των δύο αόριστων νομικών εννοιών της ΑΚ 914, παρανόμου και αμέλειας, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που η πρώτη εξειδικεύεται με την παραβίαση υποχρεώσεων πρόνοιας από την καλή πίστη. Στο πλαίσιο της έρευνας της αντικειμενικοποίησης της αμέλειας υποστηρίζεται μια πιο ελαστική τάση του μέτρου της επιμέλειας με τη διάκριση επιμέρους ιατρικών συναλλακτικών κύκλων.

Στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου (§ 5) διατυπώνονται τα τελικά πορίσματα της έρευνας..