Ο δικός μας bizim ΠΑΟΚ!

Ο συγγραφέας είναι τρελαμένο παόκι από μικρός. Το ένιωσε στις λάσπες της Αγια-Μαρίνας, με τα χαμόσπιτα, μαζί με τους άλλους γαβριάδες της εσωτερικής μετανάστευσης.
"ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί". Μεγάλωνε μεταξύ "Τούμπα, Τούμπα, Βιετνάμ" και "Τούμπα Λίμπρε", φώναζε κι αυτός με πάθος "ΠΑΟΚ, θρησκεία, τρομοκρατία". Και την "έβρισκε" βρίζοντας τη "μπουρδελούπολη" που όφειλε να κατανοεί κάθε φορά τη δικέφαλη αλήθεια. "Αθήνα γaμημένη, ο ΠΑΟΚ δεν πεθαίνει"!
Στο βιολογικό του κομπολόι χάντρες πολλές. Ξέρεις, από Κούδα, Παρίδη, Σαράφη, Φουντουκίδη, σε Φορτούλα, Σκαρτάδο, Ζαγοράκη μέχρι πρόσφατα σε Βιειρίνια, Παύλο Γκαρσία, Σάλπι.
Γι' αυτό τα κείμενα ψυχής και συναισθημάτων (μιας δεκαετίας περίπου), ταπεινά και παθιασμένα μαζί, σε μιαν ενότητα αναστοχασμών για το ποδόσφαιρο, την πολιτική και τους συμβολισμούς τους από πρόσωπα και καταστάσεις, για να συμβάλουν στην καταγραφή του μοναδικού φαινομένου της αδιάρρηκτης σχέσης ανάμεσα στην ομάδα σύμβολο ΠΑΟΚ, με τον απλό καθημερινό άνθρωπο της ευρύτερης Θεσσαλονίκης και με το ποδόσφαιρο, ως καύσιμη ύλη της πρωτογενούς πολιτικής αφύπνισης. Γιατί όπως ένας διανοούμενος, με σπάνια χαρακτηριστικά συντρόφου και βαθιά γνώση του "παρ' ημίν" ποδοσφαίρου, ο Γιώργος Λυσαρίδης, έγραψε "...το ποδόσφαιρο παραμένει μια κορυφαία μυσταγωγία της λαϊκής εκτόνωσης που βρίσκει διέξοδο στη συλλογική ιεροτελεστία του γηπέδου, μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας, μια φυγή από την καθημερινή ζοφερή πραγματικότητα, μια από τις ελάχιστες μορφές κοινωνικής μέθεξης όπου αναπληρώνεται η χαμένη στην υπόλοιπη ζωή κοινωνικότητα και ισοπεδώνονται ταξικές και άλλου είδους διακρίσεις..."