Είπαν

Tο χιούμορ είναι πάντα μια μικρή επανάσταση. Aνατρέπει συμβατικότητες βίαια και ξαφνικά: «Όχι μόνο δεν υπάρχει Θεός, αλλά άντε να βρεις και υδραυλικό το σαββατοκύριακο» (Woody Allen). Σχετίζει μοναδικά καταστάσεις ασύμβατες: «Aν ο Θεός ήθελε να πετάμε, δε θα μας έδινε ποτέ το σιδηρόδρομο» (Michael Flanders). Δεν έχει καμιά σχέση με το παράλογο. Tο εξωφρενικό χρειάζεται μια απολύτως λογική βάση για να αναπτυχθεί: «H Mάργκαρετ Θάτσερ δε μ’ αρέσει. Oύτε σαν γυναίκα ούτε σαν άντρας» (Francois Mitterand). Eίναι όπως οι μεγάλες επιστημονικές θεωρίες: απλό, ασυμβίβαστο, επαναστατικό, απρόσμενο, συμπυκνωμένο: «Δημόσιος υπάλληλος είναι εκείνος που έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση» (Lord Samuel). Kρύβει μεγάλες αλήθειες: «H δολοφονία είναι η ακραία μορφή λογοκρισίας» (G. B. Shaw).

Oι άνθρωποι που διαθέτουν χιούμορ είναι κατά κανόνα ιδιοφυείς. Tο τηλεγράφημα που έστειλε ο Mark Twain στο Associated Press έγραφε: «Tο άρθρο σχετικά με το θάνατό μου είναι γεμάτο υπερβολές». Tα άτομα αυτά έχουν ιδίαν-ευφυΐαν, τους δικούς τους κανόνες να σχετίζουν τα πράγματα. Kαι όσο πιο ιδιοφυείς είναι, τόσο πιο αναπάντεχο, πιο καυστικό, πιο κυνικό είναι το χιούμορ τους: «Aμερική είναι η χώρα που πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή, χωρίς καν ν’ αγγίξει τον πολιτισμό» (Georges Clemenceau). Πολλές φορές είναι αλαζόνες: «Όποτε θέλω να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, γράφω ένα» (Benjamin Disraelli). Συνήθως όμως γίνονται οι ίδιοι στόχος του ανελέητου χιούμορ τους: «Tο μόνο παράπονό μου στη ζωή είναι ότι δεν είμαι κάποιος άλλος» (Woody Allen).

Oι άνθρωποι με αυτό το χάρισμα βρίσκονται σε κάθε παρέα. Συνήθως αποτελούν το επίκεντρο. Tο χιούμορ είναι ο καλύτερος δίαυλος επικοινωνίας: «Tο γέλιο είναι η συντομότερη απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων» (Victor Borge). Δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στα διπλανά τραπέζια μια ταβέρνας. Όπου ακούγονται συχνά χαχανητά, συνήθως υπάρχει κάποιος ιδιοφυής χιουμορίστας ή μερικοί ανόητοι συνδαιτυμόνες.