Η γιαγιά μου η Ευτυχία

Η μεγάλη μας στιχουργός Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, έτσι όπως την έζησε η εγγονή της, Ρέα Μανέλη.

Γεννημένη στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, μετά τον ερχομό της στην Ελλάδα το 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Παπαγιαννοπούλου αποτέλεσε έναν από τους βασικότερους τροφοδότες του λαϊκού τραγουδιού. Η σχέση της με το τραγούδι ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ωστόσο μόνον ένας μικρός αριθμός τραγουδιών έχει κατοχυρωθεί στο όνομά της. Και αυτό επειδή ο μύθος (ή η πραγματικότητα) θέλει τους μεγάλους λαϊκούς συνθέτες της εποχής να έχουν πάρει τους στίχους της και να τους έχουν οικειοποιηθεί.

Σε συνέντευξή της τη δεκαετία του 1960 έλεγε μεταξύ άλλων: « Εγώ γράφω τραγούδια και τα πουλώ. Από ΄κει και πέρα δεν ανακατεύομαι αν θα πιάσουν ή όχι,αν θα βγουν ή δεν θα βγουν σε δίσκους. Μόλις τα παραδώσω, υπογράφω και μια δήλωση παραιτήσεως από διάφορα δικαιώματα, ας πούμε απαρνούμαι τα πνευματικά μου τέκνα».

Η ίδια μπορεί να είχε απαρνηθεί τα πνευματικά της τέκνα ή να πουλούσε «ζεστά» για να πάρει χρήματα στο χέρι ώστε να συντηρήσει το πάθος της, τον τζόγο, ωστόσο τραγούδια όπως τα: «Πήρα τη στράτα κι έρχομαι», «Ηλιοβασιλέματα», «Περασμένες μου αγάπες», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Είμ΄ αϊτός χωρίς φτερά» έχουν καταχωρισθεί στη συνείδηση του κόσμου ως δικά της.

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, η περιπετειώδης ζωή της, η προσφυγιά με δύο παιδιά στην αγκαλιά, το πέρασμά της από το θέατρο, το γεγονός ότι άρχισε να γράφει στίχους σε μεγάλη ηλικία, εξακολουθούν να μαγεύουν. Αλλωστε, και μόνο τα... παραμύθια που έγραψε, δεν έχουν πάψει να συγκινούν.