Η οντολογία του κακού παρά Πλωτίνω, ηθικοί και μεταηθικοί απόηχοι

Σ' ένα αγαθοκρατικό σύμπαν το κακό εισέβαλε στον κόσμο σαν λαθρεπιβάτης. Κάποιοι το είπαν παρυπόσταση, άλλοι το είπαν μη όν, χωρίς να λησμονούνται εκείνοι που θεώρησαν την παρουσία του αναγκαίαν, προκειμένου ν' αρχίσει στην σκηνή του κόμσου το παιχνίδι των εναντίων, ή παλίντονος αρμονία, όπως του τόξου και της λύρας. Δεν υπάρχει φως χωρίς σκιά και η συνείδηση είναι μοιραίο να γνωρίσει τη νύκτα. Ιδού, τα πάντα καλά λίαν, υπό τον αστερισμό, ενίοτε, του κακού. Ο άνθρωπος, μη γνωρίζοντας τις καίριες στιγμές του, συλλαμβάνεται σαν τα ψάρια σε αμφίβληστρο κακό, όταν, κατά την μοιραία ώραν, επιπέσει πάνω του αιφνιδιαστικά. Και το ανεννόητο ή το παράλογο είναι ότι κάποτε η συμφορά έρχεται αναίτια. Η άτη προκύπτει χωρίς να προηγηθεί ύβρις. Ο Ιώβ, ο Kierkergaard, o Άγνωστος με τη μεγάλη καρδιά και τη μεγάλη δυστυχία... Το κακό είναι η πλήρης αποδυνάμωση της δημιουργικής δυνάμεως, της από του Ενός. Είναι το φως, όταν, στην έσχατη συνέπειά του, γίνεται σκότος. Η ωραία διαλεκτική δείχνει, ωστόσο, ότι το καθαρό κακό είναι αγαθό. Τα πράγματα οδηγούνται στον καιρό τους, και η συνείδηση καλείται ν' αποφασίσει, αν θα γίνει η καλύτερη ή θα παραμείνει η χείριστη. Πρόκειται για την πιο επίσημη ώρα του ανθρώπινου πεπρωμένου, όπου οι τελώνες δικαιώνονται, οι πόρνες καθοσιώνονται και ο ληστής εισέρχεται στον παράδεισο. Όποιος δεν αγάπησε τον αδελφό και τον εχθρό του μένει εν τω θανάτω.