Αν δεν πετάξεις, θα χαθείς

... Η Μυρτώ είχε ευχηθεί δυο φορές στη ζωή της να σταματούσε ο χρόνος. Τότε που ένιωσε τον μεγαλύτερο πόνο. Δεν είχε καταλάβει όμως, ότι την πρώτη ότι το κατάφερε κιόλας. Ο χρόνος είχε σταματήσει για εκείνη, τη στιγμή, της απώλειας του πιο αγαπημένου της προσώπου. Τότε κλείδωσε τη ψυχή της, αρνήθηκε όλες τις χαρές και τις απολαύσεις της ζωής. Έπαψε να ελπίζει, να προσπαθεί και να ρισκάρει για όσα ονειρευόταν και για όσα επιθυμούσε.

Από την ημέρα του θανάτου του πατέρα, η Μυρτώ αποφάσισε ότι οι επιλογές της θα ήταν εκείνες με τη μικρότερη πιθανότητα για αποτυχία και πόνο. Ακολούθησε τα πρέπει και τους κανόνες, υποτάχθηκε στην ασφάλεια της κοινότοπης σύμβασης. Σπουδές, πειθαρχία, δουλειά, καριέρα, υλικά αγαθά...

Οι ανατροπές στη ζωή της θα ερχόντουσαν η μια μετά την άλλη για να την ξυπνήσουν από τον λήθαργο της αυταπάτης. Η λογική της την είχε εξαπατήσει.
Αναπόφευκτα το ''κουκούλι της'' δε θα την προστατεύσει άλλο. Πρέπει να εμπιστευτεί τα φτερά της για να έρθει η δική της ''άνοιξη'' μετά τον βαρύ ''χειμώνα''.
Διαφορετικά...
Αν δεν πετάξει, θα χαθεί.


Το μυθιστόρημα αυτό έχει λάβει 2 βραβεία σε διαγωνισμούς συγγραφής:
Ασημένια Σελίδα Ι,
Σικελιανά 2014