«Αίσωπο τον έλεγαν μύθους διαλαλούσε»

Σκοπός του έργου είναι να συνυπάρξουν οι μύθοι του Αισώπου (δραματοποιημένοι) με τη ρυθμική και ενόργανη γυμναστική. Κι αυτό γιατί οι μύθοι του Αισώπου χρησιμοποιώντας πολλά ζωάκια μάς δίνουν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούμε την κίνηση. Στόχος είναι να χρησιμοποιηθούν σε ίσα περίπου μέρη ο λόγος και η κίνηση και να στηρίξουν το ένα το άλλο. Το αποτέλεσμα, πoυ απευθύνεται σε παιδιά του Δημοτικού σχολείου, θα αφήσει πίσω του: Γνώση, γέλιο, τάση για συμμετοχή στην κίνηση και στον λόγο.

Αντί προλόγου

ΜΥΘΟΙ ΑΙΣΩΠΟΥ – ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ
ΕΡΓΟ ΣΕ ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ
Βασισμένο σε 7 μύθους του Αισώπου

ΤΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΖΙΤΖΙΚΙ
‘Ολο το καλοκαίρι ο τζίτζικας τραγούδαγε και τα μυρμήγκια μάζευαν τροφή. Τον χειμώνα ένα τζιτζίκι πεινασμένο ζητούσε από τα μυρμήγκια να φάει. Τα μυρμήγκια με μια φωνή του είπαν: «Ας μάζευες κι εσύ τροφή όλο το καλοκαίρι». Κι αυτός τους απαντά: «Τραγουδούσα μελωδικά για να σας διασκεδάζω, δεν καθόμουν».
Και αυτά γέλασαν και είπαν: «Αν το καλοκαίρι τραγουδάς, τώρα που είναι χειμώνας χόρευε». Ο μύθος αυτός θέλει να μας υπενθυμίσει, πως δεν πρέπει να παραμελούμε τίποτε, για να μη στενοχωρηθούμε αργότερα, και έτσι να γλυτώσουμε και από πιθανούς κινδύνους.

Η ΚΟΛΟΒΗ ΑΛΕΠΟΥ
‘Οταν ένα δόκανο έκοψε την ουρά μιας αλεπούς, ντρεπόταν και νόμιζε πως η ζωή της, έχει γίνει αφόρητη απ’ την ντροπή που ένοιωθε και καθ’ ότι πονηρή σκέφτηκε να πείσει και τις άλλες
αλεπούδες να κόψουν τις ουρές τους. Με αυτό τον τρόπο νόμιζε πως θα συγκαλύψει το δικό της το κουσούρι, αφού όλες θα μοιάζουν με αυτήν. Τις μάζεψε λοιπόν όλες και με πονηρό τρόπο προσπάθησε να τις πείσει να κόψουν την ουρά τους, με το επιχείρημα πως τις φορτώνει με περιττό βάρος και ότι πια δεν είναι της μόδας να έχουν ουρά και επί πλέον δεν τις ομορφαίνει. Όμως μια αλεπού από αυτές που την άκουγαν κατάλαβε πως από ζήλεια τα λέει όλα αυτά και της απάντησε: «Φιλενάδα, όλα αυτά μας τα λες γιατί έτσι σε συμφέρει, αλλιώς δε θα μας συμβούλευες να γίνουμε όλες κολοβές».
Ο μύθος αυτός θέλει να μας βάλει σε σκέψεις για να προσέχουμε, ποιος μας δίνει συμβουλές από τους φίλους μας και αν αυτές είναι για το καλό μας, ή για το δικό τους συμφέρον.

Η ΧΕΛΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΛΑΓΟΣ
‘Ένας λαγός και μια χελώνα λογομαχούσαν για το ποιος είναι πιο γρήγορος. Όρισαν από πού, έως που θα τρέξουν, το μέρος και την ώρα και ξεκίνησαν τον αγώνα δρόμου. Η αλήθεια είναι πως ο λαγός, από τη φύση του είναι γρήγορος, και καθώς αυτό το γνώριζε σε κάποιο σημείο της διαδρομής, έπεσε να κοιμηθεί πλάι στο δρόμο. Η χελώνα, που γνώριζε πως είναι αργή, δε σταμάτησε καθόλου να τρέχει, έφτασε λοιπόν πρώτη στο τέλος της διαδρομής και έκοψε το νήμα.Έτσι κέρδισε το έπαθλο τη νίκης, ενώ ο λαγός ακόμα κοιμόταν.
Ο μύθος αυτός υπερασπίζεται την κοπιαστική προσπάθεια, που πολύ συχνά, κερδίζει όποιον δεν καλλιεργεί το φυσικό του χάρισμα και επαναπαύεται στο ταλέντο του.

Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ
Επάνω σε ένα δέντρο κάθισε ένας κόρακας, κρατώντας ένα κομμάτι κρέας που είχε αρπάξει και ετοιμαζόταν να το φάει. Τον είδε όμως μια αλεπού και ήθελε να του το πάρει. Κάθισε κάτω από το δέντρο και με παινέματα και γαλιφιές, για την ομορφιά του και το παράστημα του, προσπαθούσε να τον πείσει να ανοίξει το στόμα του, λέγοντας του, πως θα έπρεπε να είναι ο βασιλιάς των πουλιών,αλλά για να συμβεί αυτό θα έπρεπε, σίγουρα να αποδείξει πως είχε φωνή. Ο κόρακας, για να αποδείξει πως διαθέτει φωνή, έβγαλε μεγάλη κραυγή και έτσι του έπεσε το κρέας από το στόμα. Η αλεπού δεν έχασε καθόλου χρόνο, έτρεξε και το άρπαξε, λέγοντας του: «Ε κόρακα, αν είχες και μυαλό, δε θα σου έλειπε τίποτε για να γίνεις βασιλιάς όλων των πουλιών».
Ο μύθος αυτός θέλει να μας μάθει πως χρειάζεται να σκεφτόμαστε και ότι οι κολακείες μας κάνουν άμυαλους ανθρώπους.

Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ
Ακόμα ένας μύθος με μια πεινασμένη αλεπού που στο διάβα της είδε να κρέμονται κάτι σταφύλια από μια κληματαριά. ‘Έκανε προσπάθειες για να τα φτάσει, αλλά δεν τα κατέφερε. Και παίρνοντας το δρόμο για να βρει αλλού τροφή είπε μέσα της: «Άγουρα είναι».
Αυτό που θέλει να μας πει ο συγκεκριμένος μύθος είναι ότι κάποιοι άνθρωποι ανεπαρκείς, όταν δεν μπορούν, να καταφέρουν κάτι, δικαιολογούνται ρίχνοντας το φταίξιμο στις περιστάσεις.

Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΟΝΤΗ
Μια μέρα ένας γάιδαρος τριγυρνούσε φοβίζοντας τα ζώα, γιατί μεταμφιέστηκε σε λιοντάρι φορώντας ένα τομάρι. Κάποια στιγμή προσπάθησε να την τρομάξει μια αλεπού, αλλά αυτή τον είχε ακούσει προηγουμένως να γκαρίζει, και του είπε: «Να ξέρεις πως κι εγώ θα σε φοβόμουν, αν δε σε είχα ακούσει να γκαρίζεις».
Αυτό συμβαίνει και με κάποιους αμόρφωτους, που παριστάνουν τους ψευτό σπουδαίους και κομπάζουν, όμως τους προδίδει η ίδια τους η φλυαρία.

Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΟΥΣΕ ΑΛΑΤΙ
‘Ένας χωρικός που είχε ένα γάιδαρο, τον φόρτωνε πολύ για να τον τιμωρήσει...
Ο γάιδαρος που κουβαλούσε ένα φορτίο με αλάτι, κάποια μέρα περνώντας το ποτάμι γλίστρησε και έπεσε στο νερό, όμως το αλάτι έλιωσε και έτσι σηκώθηκε χωρίς κανένα φορτίο. Αυτό τον
έκανε χαρούμενο και σκέφτηκε να το ξανακάνει την επόμενηφορά που περνούσε το ποτάμι φορτωμένος. Το φορτίο του όμως αυτήν την φορά ήταν σφουγγάρια. Μόλις έφτασε λοιπόν στο ποτάμι, σκέφτηκε να ξαναπέσει για να σηκωθεί ελαφρότερος. Και πράγματι γλίστρησε επίτηδες. Τα σφουγγάρια όμως μούλιασαν μες στο νερό και βάρυναν. ‘Έτσι ο γάιδαρος δεν μπόρεσε να βγει από το νερό και πνίγηκε στο ποτάμι.
Αυτό παθαίνουν μερικοί άνθρωποι και προκαλούν συμφορές στον εαυτόν τους από τα ίδια τους τα τεχνάσματα.