Ο Γιάκοβ και οι εφτά κλέφτες

«Λυπάμαι μέσα από την καρδιά μου», είπε ο γέρος. «Αλλά δεν έχω τη δύναμη να ξεκλειδώσω την πύλη του Ουρανού».
Ο φτωχός Γιάκοβ έσκυψε το κεφάλι. Τι άλλο του 'μενε να κάνει; Μόνο να κλάψει πικρά. Ο γέρος τον συμπονούσε στη δυστυχία του. Αλλά να τον βοηθήσει δεν το μπορούσε. Μόνο να του πει λόγια παρηγοριάς.
Σκεφτικός ο γέρος σοφός έξυσε τα γένια του κι έμεινε για λίγο αμίλητος. Τέλος άνοιξε το στόμα του και είπε:
«Είχα κι εγώ ένα γιο κάποτε, που ήταν το καμάρι μου κι η χαρά της ζωής μου. Στάθηκα τυχερός, γιατί έζησε αρκετά ώστε να μου δώσει ένα εγγόνι. Άσε με να δοκιμάσω άλλη μια φορά απόψε. Δε σου υπόσχομαι τίποτα. Έλα, όμως, αύριο το πρωι ξανά. Και θα δω τι μπορώ να κάνω».

(Απόσπασμα από το βιβλίο σελ. 15