Οι φορεσιές του φεγγαριού

Τ' αστέρια, το βράδυ, για να μην τα πάρει ο ύπνος, λένε το ένα στο άλλο παραμύθια.
Οι ιστορίες τους είναι τόσο όμορφες και ζωντανές, που τα περισσότερα δεν κλείνουν μάτι όλη νύχτα.
Τα πιο πολλά αστράφτουν από ευχαρίστηση και λαμπυρίζουν...
Μερικά νυστάζουν, μισοκλείνουν τα μάτια και τρομοσβήνουν...
Άλλα, πάλι, πριν καλά καλά τελειώσει το παραμύθι, κοιμούνται όπως τα μικρά παιδιά. Όποιο αστέρι κοιμάται, πέφτει στη γη.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Σαν αέρινο, λαμπερό κέντημα μοιάζει ετούτο το παραμύθι της Σοφίας Μαντουβάλου που πολύ μας ευχαρίστησε. Καμωμένο από όνειρα παιδιών, γλυκόλογα, ματιές θωπευτικές, αισθήματα τρυφερότητας. Και άπειρη φαντασία. Παραμύθι για τα μικρά παιδιά που κάθε ώρα και στιγμή είναι έτοιμα για σεργιάνι, καθώς ένα σεργιάνι στις ουράνιες πλατωσιές είναι και η ιστοριούλα μας. Σε χώρους ελεύθερους, δίχως όρια και περιορισμούς, σε πτήσεις πλάι σε αστροβολίδες, μες σε αστροφεγγιές, σε σεληνοφώτιστα τοπία. Εκεί όπου ταξιδεύει τις νύχτες, έχοντας ως αποσκευές τα όνειρά της, η μικρή Ειρήνη.

Η Ειρήνη, όπως όλα τα παιδιά, λατρεύει τα παραμύθια, ιδιαίτερα εκείνα που -καθώς ξέρει- διηγούνται, λίγο πριν κοιμηθούν, τα αστέρια μεταξύ τους. Σαν τα παιδιά κι αυτά, άλλοτε αποκοιμιούνται προτού ολοκληρωθεί η ιστορία, άλλοτε κρατούν τα μάτια ολάνοιχτα. Τα κοιμισμένα αστέρια γίνονται διάττοντες και πλησιάζουν τα παιδιά για να τους πουν όμορφα παραμύθια. Η Ειρήνη ξέρει πως πρόκειται για τους πιο λαμπρούς παραμυθάδες.

Μια νύχτα όμως δεν φάνηκε κανένα πεφταστέρι, μια και αποφάσισαν να παραμείνουν στον ουρανό, μαγεμένα από την ομορφιά του νεογέννητου φεγγαριού. Το νανούριζαν. Και τα νυχτολούλουδα του έστελναν το λαγγεμένο άρωμά τους. Αλλά η Ειρήνη που ήθελε οπωσδήποτε παραμύθι, «καβάλησε τον ύπνο της και πέταξε με τ' όνειρό της». Χάδι στα μαλλιά της το νυχτερινό αεράκι, γλύκα στην ψυχή η μουσική των αστεριών. «Και πού είναι η κούνια σου, μικρή μου Σελήνη;» απόρησε η Ειρήνη όταν συστήθηκαν. Και μετά: «Πρώτη φορά βλέπω νεογέννητο χωρίς κούνια... Ετσι ολόγυμνο που είναι σίγουρα θα κρυώσει. Θα του κάνω δώρο μια φορεσιά, ένα ρουχαλάκι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του». Τ' αστέρια τη βοήθησαν με τη μεζούρα. «Ενα και μισό αστέρι περιφέρεια, δέκα αστέρια ύψος...»

Και την άλλη μέρα η μικρούλα βάλθηκε να φτιάχνει τη φορεσιά του φεγγαριού. Το νόμιζε εύκολο. Πλην το φεγγάρι άλλαζε κάθε τόσο διαστάσεις. Μεγάλωνε. Και η Ειρήνη έραβε συνέχεια όλο και πιο ευρύχωρες φορεσιές. Με χρυσές κι ασημένιες βελόνες, με μετάξια και βελούδα, με καθρεφτάκια και κρύσταλλα, με πούλιες. Και με κλωστές στα χρώματα των λουλουδιών. Και όταν πια ετοίμασε το πιο μεγάλο φορεματάκι -τι μπέρδεμα- η Σελήνη άρχισε να μικραίνει. «Δεν φταις εσύ, εγώ περνάω τις φάσεις μου. Καμιά φορεσιά όμως δεν θα πάει χαμένη. Θα τις φορέσω όλες, σ' το υπόσχομαι...»

Οι διάλογοι ανάμεσα στην Ειρήνη και το φεγγάρι είναι γεμάτοι τρυφερότητα αλλά και χιούμορ. Αθωότητα και σπιθοβολήματα. Ασφαλώς και πρωτοτυπία. Ημερεύουν την ψυχή του μικρού αναγνώστη, τον γλυκαίνουν. Πολύ όμορφες οι ζωγραφιές του Αντρέα Καράμπελα.

Ενα πολύ καλό παραμύθι για παιδιά 5-8 ετών.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 24/02/2006