Η σοφή ανεκδοτολογία των αρχαίων

Τον ορισμό του ανεκδότου συγκροτούν δύο σκέλη: ανέκδοτο λέμε:
α) το ιστορικό επεισόδιο, που διασώθηκε με την προφορική παράδοση
β) το πλαστό και ευτράπελο περιστατικό, που διαδόθηκε προφορικά.
Συνεπώς το μορφικό περιεχόμενο του ανεκδότου είναι τρισυπόστατο: είτε ικανοποιεί τις προϋποθέσεις του πρώτου σκέλους είτε του δεύτερου είτε συνθέτει το συγκερασμό και των δύο σκελών.
Ήρωες των ανεκδότων είναι κατά κύριο λόγο οι φιλόσοφοι, από τους οποίους αποστραγγίζονται τα αποστάγματα της σοφίας τους. Έτσι αιτιολογείται και ο τίτλος του έργου μου αυτού: "η σοφή ανεκδοτολογία των αρχαίων". Συγκροτεί μια σύνθεση αναφαίρετων στοιχείων της εθνικής μας κληρονομιάς, η οποία σύνθεση συνιστά επαρκές τμήμα του φωτεινού εκείνου φάρου της ελληνικής αρχαιότητας, που καταυγάζει με άπλετο φως πνευματικές, κοινωνικές και ηθικές πτυχές των Πανελλήνων προγόνων μας.
Ως πηγές άντλησης της ανεκδοτολογίας χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο το έργο του Διογένη του Λαέρτιου "Βίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων", το εκτενές αυτό σύγγραμμα, που εκτείνεται σε δέκα βιβλία, και δευτερευόντως τα "Ηθικά" του Πλουτάρχου. Η συνδρομή άλλων αρχαιοελληνικών πηγών κατέχει την ακροτελεύτια θέση. [...]