Περπατώντας στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού

Εύλογα διερωτάται κανείς πώς περπατώ στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού, αφού αυτός δε διασχίζει τη Λευκωσία όπως παλιά. Εκεί που περνούσε κάποτε ο ποταμός βρίσκεται σήμερα η πράσινη γραμμή, η διαχωριστική γραμμή που κόβει με μαχαίρι την πόλη στα δυο εδώ και μισό αιώνα.
Όμως "του ποταμού εν του γελάς τζαι πιάνει το ταμάχιν του πίσω"... έλεγαν παλιά.
Εύχομαι κάποια μέρα να ξανακατέβει ο Πεδιαίος ορμητικός, όπως τότε, το 1330, όταν πλημμύρισε και τα νερά του έφτασαν μέχρι την πόρτα του Αγίου Γεωργίου των Ορνίθων. Τότε θα πάρει μαζί του βαρέλια, διαχωριστικές γραμμές, πολυβολεία, σάκους άμμου, θα καθαρίσει τη γη και θα πάρει πίσω το ταμάχι του.
Μέχρι όμως να φτάσει εκείνη η μέρα η πόλη μου είναι χωρισμένη στα δυο. Η "ποδά" μεριά είναι η δική μας, η ελεύθερη, η "ποτζεί" μεριά είναι η κατεχόμενη, η ανελεύθερη. Στη μνήμη του ποταμού, και αψηφώντας τη γραμμή, περπατώ εκεί και αναπολώ όλη την πόλη μου.
Άννα Μαραγκού