Αταξική κοινωνία

“Ο καπιταλισμός είδε τη γη όπως ένας ξένος στρατός μία κατακτημένη χώρα”

Ο “αριστερός” ( ή αριστερούλης ) εμφανίζεται σήμερα ως καταπιεσμένος εαυτούλης, που του φταίνε όλοι οι άλλοι. Η ανασφαλής άμυνά του είναι ή εξιδανικευμένοι αγώνες του παρελθόντος ή ανεύθυνα όνειρα και οράματα του μέλλοντος. Κληρονομίες και ευσεβείς πόθοι.

Όπως ο νεοέλληνας με τους αρχαίους προγόνους.

Το παρόν στη ζωή είναι γεμάτο “αγανάχτηση” και καταγγελία. Απουσιάζει η Πολιτική, ως βέλτιστη διαχείριση του παρόντος, με ανοιχτή προοπτική σε γόνιμο μέλλον.

Υπερτονισμός της οικονομικής φτώχειας, αδιάφορη υποβάθμιση του γενικευμένου φαινομένου της διανοητικής και ηθικής κατάπτωσης.

Άφαντος ο “Πλαστουργός της νιάς ζωής”, ο Οδηγητής με το μαχαίρι του φωτισμένου νου, όπως τα παράστησε ο μπαρμπα- Κώστας Βάρναλης. Από τις “εγκυμοσύνες” της Ανάγκης προκύπτουν εκτρώματα.

Οι άνθρωποι της γενιάς μου, καθώς κάθε μέρα η ζωή μας λιγοστεύει, νιώθουμε “Τελευταίοι των Μοϊκανών”. Για άφεση των αμαρτιών μας, ας προσπαθήσει ο καθένας και η καθεμία μας να διασώσει και να κληροδοτήσει στις διάδοχες γενιές ό,τι πολύτιμο και αδαπάνητο, χρήσιμο, ενδεχομένως, στους δικούς τους δύσκολους λογαριασμούς για την αναζήτηση και διεκδίκηση μίας ευτυχισμένης ζωής, σε έναν απρόβλεπτο και ανισόρροπο κόσμο, στο φόντο του παγερού και αδιάφορου σύμπαντος..

Αυτό το πόνημα ( μικρόν βιβλίον μικρόν κακόν ) είναι σαν μήνυμα ναυαγού σε μπουκάλι γυάλινο, ποντισμένο, ανάκατα στην πλαστική ταφόπλακα, στον ωκεανό του κόσμου…

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η μαρξιστική συνέπεια μού επέβαλε να βάλω τα θεωρητικά μου εφόδια στη δοκιμασία της πράξης. Αυτό σήμαινε την υπεύθυνη πολιτική στράτευση, με ένταξη στο κόμμα που, αρχές του ?80, φαινόταν να αντιστοιχεί περισσότερο ταξικά-ιδεολογικά-ιστορικά στο κοσμοθεωρητικό μου υπόβαθρο. Δηλαδή, στο ΚΚΕ.
Είχα την ψευδαίσθηση ότι θα βρεθώ στην ιδεολογική και πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης και του προοδευτικού λαού.
Άλλοι πολιτικοί λόγοι της κομματικής ένταξης ήταν να αντιστρατευθώ τον ολέθριο λαϊκισμό του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και να αποδοκιμάσω τη στάση της «αναθεωρητικής ομάδας», που δεν ήθελε να απεμπολήσει τον κομμουνιστικό τίτλο, αλλά χρησιμοποιούσε τον προσδιορισμό «εσωτερικού», με λογική συνέπεια να αποδίδει ξενόφερτη και ξενοκίνητη φυσιογνωμία στο ΚΚΕ του Χαρίλαου Φλωράκη. Το θεώρησα ανέντιμο και προβοκατόρικο κατ? αρχήν, χωρίς περαιτέρω αναλύσεις.
Αν οι λεγόμενοι «αναθεωρητές» συσπειρώνονταν στην ΕΔΑ δεν θα κυριαρχούσε εμφυλιοπολεμικό κλίμα στην ιστορική Αριστερά. Θα ήταν πιο εύκολες οι συνεργασίες και η αναμέτρηση των ιδεών, δεν θα επωφελείτο σε τέτοιο βαθμό ο μικροαστικός λαϊκισμός. Δεν θα καταναλωνόταν τόση διανοητική ενέργεια, τόσο πολιτικό κεφάλαιο, μάταια και άδικα, για άλλη μία φορά.
Ίσως και η δική μου κομματική επιλογή να ήταν διαφορετική…
??
Στο ΚΚΕ μπήκα διαβασμένος και υποψιασμένος. Αλλά και επηρεασμένος ρομαντικά από τη γοητεία της κοσμοθεωρίας.
Το κυρίαρχο, που βάραινε αποφασιστικά, ήταν η υπεράσπιση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», του σοσιαλισμού που από ουτοπία έγινε πολιτική πράξη, πρώτη φορά στην ιστορία. Ήταν συνειδησιακό θέμα η υπεράσπιση του «ορφανού ανάμεσα στους λύκους», μέχρι να ωριμάσει και να δώσει καρπούς. Παρ? όλα τα αρνητικά, υπήρχε η προσδοκία να εμφανιστεί ο «νέος άνθρωπος», μέσα από κοινωνίες με καταργημένη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Κούνια που μας κούναγε, εμένα και αναρίθμητους άλλους… Αντί για τον «νέο άνθρωπο» εμφανίστηκαν εν τέλει μαφιόζοι νέου τύπου και κλασικές δυστυχείς πόρνες επιβίωσης, σε μία ιστορικά ανέκδοτη μορφή καπιταλισμού της μαφίας.
Να φανταστείς ότι προσδοκούσα δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού, μέσα στο ΚΚΕ, από τον Νίκο Κοτζιά και τον Μίμη Ανδρουλάκη, που για ένα διάστημα είχα «καθήκον» να διαδώσω τα βαρυσήμαντα συγγράμματά τους. Με αποτέλεσμα να τα αγοράζω ο ίδιος, για να εμφανίσω αξιοπρεπή κάλυψη του πλάνου! Τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Θυμάμαι, αίφνης, με πόσες προσδοκίες και ονειροφαντασίες ανέμενα μία κομματική εκδήλωση για τον πολιτισμό, όπου θα πρωταγωνιστούσε ο μέγας θεωρητικός μυστακοφόρος Νίκος Κοτζιάς, ερχόμενος στη Ζάκυνθο να μας φωτίσει.
Τι μοι συνέβη τω ταλαιπώρω… Αντί για πνευματικές και πολιτικές αναζητήσεις, το αντικείμενο της εκδήλωσης ήταν τελικά τα συνδικαλιστικά τερτίπια για να υφαρπάσουμε έδρες και σφραγίδες στον χώρο των κουλτουριάρηδων. Απόλυτο ξενέρωμα…
??
Η δεκαετής θητεία μου στο ΚΚΕ ήταν μία διαρκής απομυθοποίηση