Σταβέντο

Καθισμένος στο καφενεδάκι του παλιού Βενετσιάνικου πόρτου αποτελείωνα το γράμμα που εδώ και δύο μέρες είχα αρχίσει να γράφω στον μεγάλο μου γιο, τον Αλέξη. Άφησα τα γυαλιά μου πάνω στο τσίγκινο τραπεζάκι, τράβηξα μια γουλιά απ' το ούζο που πριν λίγο μου είχε σερβίρει ο Ντίνος ο καφετζής, και λευτέρωσα τα μάτια μου κατά πέρα, ώσπου συνάντησα το καρνάγιο.
Δυο καραβομαραγκοί με τους βοηθούς τους βρίσκονταν στα τελειώματα και το τρεχαντήρι του γείτονά μου του καπεταν-Νικόλα, υπολόγισα, θα έπεφτε στο γιαλό πριν της Παναγιάς, με τη φόρτσα που είχαν βάλει.
Όπως τους έβλεπα από μακριά, μου έδιναν την εντύπωση πως το χάιδευαν με τις ματσόλες και τα καλαφατικά σ' ένα παιχνίδι αρχέγονου έρωτα. Το ίδιο παιχνίδι έπαιζαν και οι αχτίνες του απογευματινού ήλιου με τα χαμόσπιτα του λιμανιού και τα καλντερίμια της παλιάς πόλης, φορώντας τους το πορφυρό χρώμα για φουστάνι κι εξανεμίζοντας τις αιώνιες υγρασίες τους.
Τι να κάνει άραγε ο Αλέξης μου;
Πέντε μήνες τώρα μπαρκάδος με ένα τρακοσάρι γκαζάδικο του Λιβάνου και μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα γράμματα με τα νέα του. Η μικρή Ερηνιώ, αρκετό καιρό τώρα, έχει αρχίσει να ρωτά για την κούκλα που της έταξε ο κύρης της και η γιαγιά της η μεγάλη Ερηνιώ την στέλνει σε μένα, που είμαι απαράλλαχτος με τον κανακάρη μου όπως της λέει, για να της λύσω την απορία. [...]