Ο άνθρωπος που αγαπούσε τις τουλίπες

Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και τη γη που θρέφει τα λουλούδια, ζούσε ένας άνθρωπος που αγαπούσε να ζωγραφίζει μοναχά τουλίπες. Όλη του τη ζωή την αγκάλιαζαν τα πέταλα αυτής της βελούδινης ύπαρξης. Μέχρι τη στιγμή που συνάντησε τη βελούδινη αγάπη και τον έρωτα στη μορφή μιας γυναίκας.

Η έλξη που ένιωσαν καθηλωτική. Όμως κάποιο ρόλο έχει και το πεπρωμένο, και κανείς δεν μπορεί ν’ αποδράσει. Ίσως γιατί οι ζωές των ανθρώπων πλέκονται με τρόπο ακατάληπτο. Ίσως γιατί τις κρίσιμες στιγμές κάτι μας ξεφεύγει.

Στην Ολλανδία και τον απόηχο των πρώτων εφευρέσεων και ανακαλύψεων του 17ου αιώνα, οι άνθρωποι προσπαθούν να πλησιάσουν την ύλη των ονείρων. Άραγε αυτό το ταξίδι θα τους αποκαλύψει τον τρόπο που μια αγάπη ξεπερνά τη στιγμή που γεννήθηκε και ζει παντοτινά;


- Πόσο θα κρατήσει;
- Όσο κρατάει η προσδοκία
- Άρα τελείωσε ήδη
- Άρα δε θα τελειώσει ποτέ.

Ολλανδία, γύρω στα 1650

Οι πίνακες του νεαρού Ναπίλουτ κερδίζουν το θαυμασμό όλων. Ζωγραφίζει τουλίπες τόσο ζωντανά, που λες πως οι καμβάδες αναδίνουν το άρωμά τους. Είναι το άρωμα των λουλουδιών και της αγάπης, της τρυφερής αγάπης για την Ασέντια, την κρυφή πηγή της έμπνευσής του... Την Ασέντια που μπήκε στη ζωή του σε μια στιγμή, κι αυτός αναζητά να κρατήσει εκείνη τη στιγμή για πάντα.