Η σύμβαση προμήθειας ψηφιακού περιεχομένου και ψηφιακών υπηρεσιών

Τα ψηφιακά αγαθά, είτε πρόκειται για ψηφιακό περιεχόμενο είτε για ψηφιακές υπηρεσίες, είναι πανταχού παρόντα μέσω του διαδικτύου και στο διαδίκτυο. Το ίδιο ισχύει και για τις ψηφιακές συναλλαγές με τα εν λόγω αντικείμενα, οι οποίες προσδιορίζουν σε ολοένα αυξανόμενο βαθμό την καθημερινότητά μας, την επικοινωνία μεταξύ ιδιωτών και τη λειτουργία των επιχειρήσεων και του κράτους, συχνότατα δε πραγματοποιούνται μέσω διαμεσολαβητικών πλατφορμών.

Η παρούσα μονογραφία εκκινεί από και εξετάζει την αμφίδρομη σχέση δικαίου και τεχνολογίας, η οποία χαρακτηρίζει το δίκαιο των προσωπικών δεδομένων, την πνευματική ιδιοκτησία, αλλά περαιτέρω καταλαμβάνει και το ενοχικό δίκαιο ιδίως στο πεδίο προστασίας του καταναλωτή. Η μελέτη εστιάζει αποκλειστικά στην πρόσφατη Οδηγία 2019/770 για την προμήθεια ψηφιακού περιεχομένου ή ψηφιακών υπηρεσιών έναντι τιμήματος ή έναντι των προσωπικών δεδομένων του χρήστη/καταναλωτή. Η Οδηγία αυτή, μαζί με τη δίδυμη Οδηγία 2019/771 για την πώληση αγαθών με ψηφιακά στοιχεία, συνιστά μια σημαντική ψηφίδα στο δίκαιο προστασίας του καταναλωτή στη μακρά διαδικασία του ψηφιακού μετασχηματισμού. Στο επίκεντρο της μονογραφίας βρίσκεται το κυρίαρχο σήμερα επιχειρηματικό μοντέλο «ψηφιακό περιεχόμενο/ψηφιακές υπηρεσίες έναντι προσωπικών δεδομένων», το οποίο όλοι, ως υποκείμενα προσωπικών δεδομένων και ως καταναλωτές, χρησιμοποιούν καθημερινά, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούν. Ένα μεγάλο μέρος του έργου αφιερώνεται ειδικότερα στη νομική ανάλυση του ως άνω μοντέλου και στην επίλυση βασικών προβλημάτων που συνέχονται με το ερμηνευτικό αίτημα του συγχρονισμού μεταξύ ενοχικού δικαίου και δικαίου προστασίας των προσωπικών δεδομένων.