Περιπέτεια στο Άγιον Όρος

« Προχτές ο Κοντόλαιμος είχε δοκιμάσει να σκοτώσει τον γιατρό με μια πέτρα. Σήμερα ο Καρζής θέλησε να αφήσει να πνιγεί ο μηχανικός. Ναι, ο θάνατος είχε μπλεχτεί κατά πολύ περίεργο τρόπο στην εύθυμη συντροφιά μας. [...]
» Θυμήθηκα όσα είχα ακούσει από τον ηγούμενο της Μονής Διονυσίου και από τον τραπεζικό συνάδελφό μου των Καρυών, γι’ αυτόν. Θυμήθηκα τη φράση του πρώτου : “Οι Γερμανοί λύσσαξαν να βρουν τον Σταυρό των Κομνηνών, έκαναν μπλόκα και σχολαστικές έρευνες, αλλά δε βρήκαν τίποτε ”. Άρα, ο κλέφτης δεν είχε
προφτάσει να τον βγάλει από το Άγιον Όρος, τον είχε αφήσει εκεί, τον είχε κρύψει γύρω στο Μοναστήρι. Ο Τίμοθυ όμως φαινόταν πολύ νέος για να είναι αυτός ο ίδιος που τον είχε κλέψει τότε. Ο Κοντόλαιμος, πάλι ; Ποιά ανάμειξη μπορούσε να έχει σε αυτή τη δουλειά ο πλούσιος μηχανικός ; Και η Ντόρα ; Η Ντόρα, ναι, αυτή
τα ήξερε όλα. Αλλά δε θα μιλούσε με κανέναν τρόπο. [...]
»Πόσες ιστορίες και πόσα πάθη κρύβονταν στη μικρή αυτή συντροφιά ! Ο Καρζής μισούσε τον άντρα της αγαπημένης του. Ο Αρλιώτης τον εραστή της γυναίκας του. Η Λίζα ζήλευε. Ο Τίμοθυ σίγουρα θα ήταν έτοιμος να σκοτώσει για το θησαυρό που είχε κλέψει και του τον έκλεψαν. Κι εγώ ; »

Ένας νεαρός υπάλληλος τραπέζης, ένας ηγούμενος, δύο «πολυτελείς » γυναίκες, οι σύζυγοι και οι εραστές τους, μαζί κι ένας μυστηριώδης « Άγγλος » συνταξιδεύουν για το Άγιον Όρος. Κάποιος από την εύθυμη συντροφιά σκοτώνεται. Από τον ζηλότυπο σύζυγο; Τον απελπισμένο εραστή ; Τον άνθρωπο που έχει ορκιστεί να εκδικηθεί για τα μαρτύρια που τράβηξε τον καιρό της Κατοχής ; Πρόκειται πράγματι για ταξίδι τουρισμού ή μήπως η αθώα αυτή πρόθεση κρύβει κάτι σοβαρότερο ; Μήπως στην άκρη του μυστηρίου βρίσκεται ο θρυλικός Σταυρός των Κομνηνών, που τον είχαν κλέψει
οι Γερμανοί από μια αγιορείτικη μονή του Αγίου Όρους ;
Ένα από τα δημοφιλέστερα και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή, η Περιπέτεια στο Άγιον Όρος πρωτοδημοσιεύτηκε το 1959 σε 93 συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολις και αργότερα, το 1960, στην Απογευματινή με τον τίτλο Ο Σταυρός των Κομνηνών.

Μου μίλησε για το χειρόγραφο που έφερα. Ήταν μια αυτόγραφη παραχώρηση δικαιωμάτων προς τη Μονή Βατοπεδίου, από την ίδια την αυτοκράτειρα Ζωή.
– Κάτι που, όπως φαίνεται, οι διεθνείς Βυζαντινολόγοι το θεωρούν πολύτιμο.
–Και τί σχέση έχει η Τράπεζα;
Γέλασε πάλι. Αυτός ο άνθρωπος, που δήθεν πέθαινε από την πλήξη του, γελούσε σε κάθε λεπτό.
– Η Τράπεζά μας έχει σχέση με οτιδήποτε αξίζει λεφτά. Πάντως, αυτό το χαρτί...
Αυτό το χαρτί το είχαν κλέψει οι Γερμανοί στην Κατοχή. Το βρήκαν οι Αμερικανοί όταν τέλειωσε ο πόλεμος. Το πήγαν στην Αμερική κι από κει έμπλεξαν οι Τράπεζες.
– Όπως ξέρεις, η δική μας διαχειρίζεται την περιουσία που έχει στις πόλεις η Μονή Βατοπεδίου. Σ’ εμάς, πριν από τον πόλεμο, η Μονή είχε καταθέσεις εκατό εκατομμυρίων δραχμών. Εκατό χιλιάδων χρυσών λιρών, δηλαδή. Η Τράπεζά μας ήρθε σ’ επαφή με την Αμερικανική Τράπεζα, που την αντιπροσωπεύει πέρα από τον
Ατλαντικό, και μαζί της κανόνισε την παραλαβή του χαρτιού κλπ. κλπ. Κατάλαβες ;