Περί ψυχής

Διατυπώνεται μια κοσμοθεωρία (για τη φύση της αθρώπινης ψυχής), στην οποία εντάσσονται, ερμηνεύονται και επιβεβαιώνονται όλα τα μέχρι σήμερα "δεδομένα", πού αναφέρονται στις λαϊκές δοξασίες όλων των λαών της γης, στις δογματικές θέσεις των θρησκειών, στις θέσεις των φιλοσόφων και στις θέσεις των επιστημόνων (θεωρητικών και πειραματικών), όπως η ύπαρξη της αιθεροψυχής (ψυχής του Κόσμου) και η σχέση της με τη γένεση του Σύμπαντος (Κβαντική Μηχανική), η σχέση της αιθεροψυχής με τις συλλογικές κοσμογονικές ψυχές της (ψυχή της ύλης, ψυχή του φυτού, ψυχή του ζώου, ψυχή του ανθρώπου), η γέννηση των πρώτων ψυχών της Δημιουργίας και η θρυλούμενη πτώση τους, η σχέση των πρώτων ψυχών με τις γεννώμενες καθαρές ανθρώπινες ψυχές, η λήθη και η μνημοσύνη, τόσον των πρώτων ψυχών όσον και των γεννωμένων ανθρωπίνων.

Με μια σειρά αποδείξεων (με εργαλείο τη Λεξαριθμική θεωρία - Θεωρία της Ελληνικής γλώσσης), η έρευνα καταδεικνύει την ύπαρξη, την αθανασία, το αυτόνομο, το αυτεξούσιο, το αεικίνητο (Πλάτων) και το ακίνητο (Αριστοτέλης) της ανθρώπινης ψυχής, η φύση της οποίας εκφράζεται σε επιστημονικούς όρους: η καθαρή ψυχή (μη αμαρτία) έχει αποκαθαρθεί από τις αμαρτίες και ως εκ τούτου συνίσταται από αιθερική ενέργεια, δυνάμενη να θεάται το Θείο στον νοητό τόπο τους. Η μη καθαρή ψυχή (αμαρτία) συνίσταται από αιθερική και ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, η οποία δίκην διαλύματος καθαρίζεται δια των διαδοχικών γεννήσεων, με σκοπό την σταδιακή αντικατάσταση της ηλεκτρομαγνητικής (της αμαρτίας) απο αιθερική ενέργεια (μη αμαρτία).