Δυο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα

Τρεις «αφανείς πρωταγωνιστές» της Ιστορίας, τρεις άνθρωποι που βίωσαν τις τελευταίες στιγμές του καθεστώτος Τσαουσέσκου, τρεις ζωές που δοκιμάστηκαν και συνεχίζουν να δοκιμάζονται! Ο Βλαντ, που πυροβολήθηκε στα επεισόδια που ακολούθησαν την ανατροπή του δικτάτορα, ζει, ακόμη, με δύο σφαίρες σφηνωμένες στο κορμί του κι έχει μια ιστορία να αφηγηθεί. Ο Λουτσιάν, με το αινιγματικό και ένοχο παρελθόν του, διευθύνει έναν εκδοτικό οίκο και αναζητά μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν στα περιθώρια της Ιστορίας και «φαντασιώθηκαν την επανάσταση». Η Αντρία, που μόλις έχασε τη μητέρα της, ψάχνει –ως πολιτική επιστήμονας και ως κόρη– απαντήσεις. Αποτολμά να ανοίξει τον φάκελο των Μυστικών Υπηρεσιών που αφορά στους γονείς της κι έρχεται αντιμέτωπη με αλήθειες που θα κλονίσουν κάθε της βεβαιότητα.
Ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η ηθοποιός Ελένη Στεργίου ταξίδεψαν με τον συνεργάτη τους Πέτρο Μακρή στο Βουκουρέστι και κατέγραψαν μαρτυρίες πολιτών που έζησαν τις στερήσεις, τον φόβο, την ανασφάλεια και την λογοκρισία του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Οι συγκλονιστικές αφηγήσεις τους έγιναν το έδαφος για να γεννηθεί ένα θεατρικό έργο, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στο ιστορικό ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία.
«Το έργο αυτό δεν γράφτηκε από εμένα – ή έστω μόνο από εμένα. Γράφτηκε από πραγματικούς ανθρώπους που ήθελαν (και ήταν σαν να περίμεναν χρόνια μια ευκαιρία να) ανοίξουν την κάνουλα της Ιστορίας και της προσωπικής ιστορίας τους. Να μιλήσουν χωρίς φίλτρο για τα τραύματά τους, σωματικά και ψυχικά, για τις κληρονομημένες ενοχές και για το πώς αυτές μεταβιβάζονται από τη μια γενιά στην άλλη, για την Εξουσία, για το πώς μας επιβάλλεται και για το πόσο την ανεχόμαστε, για την ανελευθερία που εγκαθιδρύεται έξωθεν, αλλά και για το πως οι ίδιοι την εγκολπώνουμε και την κάνουμε ένα με την ύπαρξή μας. Για το πόσο επικριτικοί μπορούμε να γίνουμε απέναντι στους άλλους, αλλά και για το πόσο παραχωρητικοί ή υποχωρητικοί απέναντι στις αρχές, τις ιδέες και τα δικαιώματά μας ως ανθρώπων κι ως πολιτών, όταν πια έχουμε συνηθίσει το τέρας, όταν ζούμε μαζί του ή όταν αυτό παρασιτεί μέσα μας», αναφέρει ο συγγραφέας.