Επί τη εκλείψει του Κόσμου του αυθάδους...

Δι εμέ χρόνος
δεν υπήρχε.
Χρόνος μου ήτο
η αιωνιότης...
και τόπος το άπειρον...

Κίνητρο και βαθειά επιθυμία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, στον οποίο οφείλουμε τη δραματουργική σύνθεση και επεξεργασία των διηγημάτων του Επισκοπόπουλου: Ο Θρήνος του Δειλινού, Η Μητέρα Γη, Το Ελιξίριον της Ζωής και Ζωή Μετά Θάνατον είναι να ανανεώσει το ενδιαφέρον το ελληνόφωνου κοινού για τον Αισθητισμό, μια περιθωριοποιημένη λογοτεχνική τάση, και να επανασυστήσει έναν συγγραφέα του οποίου η αξία δεν αναγνωρίστηκε με τον τρόπο και στον βαθμό που της έπρεπε.

Πρόκειται για ένα θεατρικό/ραδιοφωνικό έργο, που αναθεωρεί τη φόρμα του λυρικού μονολόγου, μένοντας πιστό στο ύφος και την εκλεπτυσμένη, γλαφυρή καθαρεύουσα του Νικολάου Επισκοπόπουλου, του πρώτου που έθεσε με θριαμβική έμφαση «την αφήγηση στην υπηρεσία της ομορφιάς» και μεγάλυνε την Ομορφιά ως «υλικό που υφίσταται την φθορά του χρόνου», εκείνου που θεματοποίησε ενστικτωδώς και με προσήλωση την «αφηγηματική υλοποίηση του ιδανικού», που εστίασε εμμονικά στο «ελάχιστο που ισοδυναμεί με το άπειρο», εκείνου που έφερε ένα καινούργιο ρίγος, έναν καινούργιο τόνο στη λογοτεχνία μας – κατά τη διαπίστωση του Α. Σαχίνη.

Η επινοημένη πλοκή του έργου παρακολουθεί τα τελευταία δευτερόλεπτα, «στιγμάς εν τη ζωή του απείρου», μιας θορυβώδους και ασεβούς ανθρωπότητας, καθώς η γη, απηυδισμένη επιχειρεί μια καθοριστική επιβράδυνση της ιλιγγιώδους πορείας της, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος παρασιτικής ζωής από την επιφάνειά της. Οι τρεις τελευταίοι επιζώντες, «δευτερόλεπτα...» πριν τον οριστικό χαμό τους, υψώνουν ύστατη κραυγή απόγνωσης: ματαιωμένες επιθυμίες, ανεκπλήρωτα όνειρα, ροπή προς την (αλληλο)καταστροφή, τον σπαραγμό? και μια βίαιη, όσο και όψιμη, συνειδητοποίηση της θνητότητας και της αναπόφευκτης φθοράς.