0
Your Καλαθι
Το φθινόπωρο του πατριάρχη
Μυθιστόρημα
Περιγραφή
Ο Κολομβιανός Νομπελίστας συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, μετά το κλασικό πια αριστουργηματικό του έποςτων Λατινοαμερικανικών λαών, Εκατό Χρόνια Μοναξιά, διαδηλώνει στο Φθινόπωρο του Πατριάρχητην τραγική πραγματικότητατης πολιτικής ζωής των ίδιων αυτών ταλαιπωρημένων χωρών και ενώνει τη φωνή του με μια δεκάδα άλλους γνωστούςΛατινοαμερικανούς συγγραφείς σ' ένα αμείλικτο κατηγορώ ενάντια στις δικτατορίες.
Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη είναι μια οργισμένη μαρτυρία για τη μάστιγα που βασανίζει ως τις μέρες μας αυτούς τουςλαούς με τις φρικαλεότητες που διαβάζουμε και ακούμε καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης, τις ξεδιάντροπες δολοφονίες,τις καταχρήσεις και τις κτηνωδίες που γίνονται σχεδόν πάντα με την ανοχή κάποιων ξένων συμφερόντων.
Ο Πατριάρχης, ένας «παραδοσιακός» Λατινοαμερικανικής προέλευσης δικτάτορας, είναι ένας γέρος στρατηγόςακαθόριστης ηλικίας «μεταξύ 107 και 232 χρόνων», σε κάποια ανώνυμη Λατινοαμερικάνικη χώρα. Μέσα από τα καθημερινάγεγονότα της ζωής του αναγνωρίζουμε χαρακτηριστικά από στυγνούς δικτάτορες, παλαιούς και σύγχρονους, πουσυνθέτουν την εικόνα του, αυτή όμως η μυθική, αινιγματική, τρομερή και παντοδύναμη φιγούρα μεταμορφώνεται απότην πένα του συγγραφέα σε ήρωα φαρσοκωμωδίας. Ο δικτάτορας επιτέλους απομυθοποιείται, ξαναπαίρνει τιςανθρώπινες διαστάσεις του, καταρρέει και τελικά πεθαίνει για να αφήσει το σαπισμένο κορμί του έρμαιο στα όρνιαπου μπαινοβγαίνουν στο «μέγαρο της εξουσίας».
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες χρησιμοποιεί τη σάτιρα με τέτοια μαεστρία που μόνο μ' έναν Τζόναθαν Σουίφτ θαμπορούσε να συγκριθεί, σ' έναν άμεσο αφηγηματικό τόνο, μ' ένα καινούργιο είδος γραφής με μακριές φράσεις σεμπαρόκ ύφος, όλο παρακλάδια και αλλαγές στο χώρο, στο χρόνο και στο επίπεδο της πραγματικότητας τουμυθιστορήματος που έχουμε δει μόνο σαν πειραματισμό σε ένα άλλο τελευταίο διήγημά του, στο «ΤελευταίοΤαξίδι του Πλοίου-Φάντασμα». Ο αφηγητής, παντογνώστης και πανταχού παρών, εναλλάσεται με τα διάφοραπρόσωπα που μεταβαίνουν από το παρόν στο παρελθόν ή στο μέλλον σε μια χρονική διάρκεια περίπου 200 χρόνων,ενώ περιγράφονται σκέψεις ή πράξεις -φαντασία και πραγματικότητα- χωρίς να διακόπτεται ο ειρμός του κειμένουκαι συχνά χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης.
Στο Φθινόπωρο του Πατριάρχη ξαναβρίσκουμε μέσα σ' έναν πηγαίο, αστείρευτο και πολυδιάστατο λόγο το «μαγικόρεαλισμό» του Εκατό Χρόνια Μοναξιά που συναρπάζει τον αναγνώστη και καταξιώνει το συγγραφέα.
Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη είναι μια οργισμένη μαρτυρία για τη μάστιγα που βασανίζει ως τις μέρες μας αυτούς τουςλαούς με τις φρικαλεότητες που διαβάζουμε και ακούμε καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης, τις ξεδιάντροπες δολοφονίες,τις καταχρήσεις και τις κτηνωδίες που γίνονται σχεδόν πάντα με την ανοχή κάποιων ξένων συμφερόντων.
Ο Πατριάρχης, ένας «παραδοσιακός» Λατινοαμερικανικής προέλευσης δικτάτορας, είναι ένας γέρος στρατηγόςακαθόριστης ηλικίας «μεταξύ 107 και 232 χρόνων», σε κάποια ανώνυμη Λατινοαμερικάνικη χώρα. Μέσα από τα καθημερινάγεγονότα της ζωής του αναγνωρίζουμε χαρακτηριστικά από στυγνούς δικτάτορες, παλαιούς και σύγχρονους, πουσυνθέτουν την εικόνα του, αυτή όμως η μυθική, αινιγματική, τρομερή και παντοδύναμη φιγούρα μεταμορφώνεται απότην πένα του συγγραφέα σε ήρωα φαρσοκωμωδίας. Ο δικτάτορας επιτέλους απομυθοποιείται, ξαναπαίρνει τιςανθρώπινες διαστάσεις του, καταρρέει και τελικά πεθαίνει για να αφήσει το σαπισμένο κορμί του έρμαιο στα όρνιαπου μπαινοβγαίνουν στο «μέγαρο της εξουσίας».
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες χρησιμοποιεί τη σάτιρα με τέτοια μαεστρία που μόνο μ' έναν Τζόναθαν Σουίφτ θαμπορούσε να συγκριθεί, σ' έναν άμεσο αφηγηματικό τόνο, μ' ένα καινούργιο είδος γραφής με μακριές φράσεις σεμπαρόκ ύφος, όλο παρακλάδια και αλλαγές στο χώρο, στο χρόνο και στο επίπεδο της πραγματικότητας τουμυθιστορήματος που έχουμε δει μόνο σαν πειραματισμό σε ένα άλλο τελευταίο διήγημά του, στο «ΤελευταίοΤαξίδι του Πλοίου-Φάντασμα». Ο αφηγητής, παντογνώστης και πανταχού παρών, εναλλάσεται με τα διάφοραπρόσωπα που μεταβαίνουν από το παρόν στο παρελθόν ή στο μέλλον σε μια χρονική διάρκεια περίπου 200 χρόνων,ενώ περιγράφονται σκέψεις ή πράξεις -φαντασία και πραγματικότητα- χωρίς να διακόπτεται ο ειρμός του κειμένουκαι συχνά χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης.
Στο Φθινόπωρο του Πατριάρχη ξαναβρίσκουμε μέσα σ' έναν πηγαίο, αστείρευτο και πολυδιάστατο λόγο το «μαγικόρεαλισμό» του Εκατό Χρόνια Μοναξιά που συναρπάζει τον αναγνώστη και καταξιώνει το συγγραφέα.
Κλαίρη Σωτηριάδου-Μπαράχας
Κριτικές
02/12/2009, 19:29
