Το τελευταίο λιμάνι

Πορτογαλία, μέσα του 19ου αιώνα. Μέσα στην ατμόσφαιρα της βικτωριανής εποχής η ζωή στο μικρό νησάκι της Μαδέϊρα ακολουθεί πιστά τις ανόητες, στρυφνές επιταγές μιας κοινωνίας που ενδιαφέρεται περισσότερο για το τυπικό παρά για το ουσιώδες και της οποίας οι άνθρωποι προσπαθούν ν' ανεβάσουν το κοινωνικό τους επίπεδο μαθαίνοντας πιάνο και γαλλικά.[...]





Γύρω τους πρόσωπα από τη γενιά που έρχεται -τα παιδιά τους, που μεγαλώνουν κάτω από τη ζεστασιά προοδευτικών γονιών- αλλά και από αυτήν που αρνείται να παραδώσει τα ηνία -γέροι συγγενείς, θεσμοφύλακες μιας εποχής που δεν θα παραδώσει εύκολα το πνεύμα της.

«Ήταν εκείνες τις ταραγμένες μα και γόνιμες εποχές, που απ τις αμερικάνικες αποικίες κατέφθαναν φοβερά μαντάτα για έναν ξεσηκωμό ενάντια στο στέμμα. Για τον ξεσηκωμό μιας νεοσύστατης Δημοκρατίας θεμελιωμένης στην ισότητα και στην κυριαρχία του λαού. Τότε ήταν επίσης που είχαν έρθει στο Φουνσάλ οι πρώτοι Αγγλοι, που θα αποτελούσαν τη βάση πραγματικών δυναστειών βρετανο-πορτογαλικών ή το αντίστροφο, πιστών στα δεδομένα των δύο νησιών τους, της Αγγλίας της καταχνιάς και της Μαδέιρα του ήλιου».

Μέσα στην ατμόσφαιρα της βικτωριανής εποχής η ζωή στο μικρό νησάκι της Μαδέιρα ακολουθεί πιστά τις επιταγές μιας κοινωνίας που λατρεύει τους τύπους και κρατά ζωντανές τις παραδόσεις προηγούμενων αιώνων. Το τρίπτυχο πιάνο – μπαλέτο (για τις δεσποσύνες) γαλλικά θριαμβεύει στους κύκλους της αστικής τάξης ως κριτήριο κοινωνικής καταξίωσης. Οι μεγάλες αλλαγές (πολιτικές και κοινωνικές) πλησιάζουν αλλά οι ανισότητες δεν έχουν ακόμη ξεπεραστεί. Πλάι στο φιλελεύθερο ζευγάρι των δύο πρωταγωνιστών έρχονται να σταθούν πρόσωπα που εκπροσωπούν την παλιά τάξη πραγμάτων, όπως η Μάρθα, η Μαρία και η θεία Κωνστάντσα, σημαιοφόρος της κοινωνικής υποκρισίας και κακιά μάγισσα του παραμυθιού.