Ονείρων κοινοκτημοσύνη

ΣΙΩΠΗ

Στραγγίζει ο ουρανός χαμηλώνει
Φωνές καταδύονται φιλτραρισμένες στο αίμα
Σαρκοβόρες εικόνες καθημερινής οδύνης
Θραύσματα έργων σκυθρωπή αυθεντία λέξεων
Σκέψεις καμένα λάδια

Μονόχορδα ο θάνατος πρεσάρει

Εδώ
Με θύελλα στα μάτια θα ξανάρθεις.

Σελ. 11 του βιβλίου

Πρώτη ποιητική συλλογή, μετά τη συγκεντρωτική έκδοση «Εσχατη υπόσχεση (1958-1962)» («Νεφέλη», 1996). Το σκοτάδι που κερδήθηκε ως αγωνία υπέρ της επιβιώσεως ενός σώματος που μάτια ήθελε να δει κατάματα το θηρίο που το λένε Ιστορία. Φαντασίωσε το κοινόν, ως κτήμα του καθενός, όμως εκτός ακούγονταν τα πολυβόλα του θανάτου, ο ξερός ήχος των πιπτόντων καλύκων, τους μάζευαν τα παιδιά της ερημίας, νερό τους έγεμαν και ένα άνθος έκοβαν από το μέρος της καρδιάς, το αμάραντο. Αδοξη δόξα γύριζε στο όνειρο το γαϊτανάκι της συμφοράς κι έσερνε ξοπίσω του κάτι υφάσματα βαμμένα στο αίμα της διαμάχης που χώριζε αδέλφια, συγγενείς και γείτονες. Οι μέρες οι μεταπολεμικές κράτησαν το φως στην πιο καυτή πέτρα των νησιών της σιωπής, βαρκούλες - γέφυρες έφερναν τις ιδεολογίες και τις έπαιρναν στη στάση εκείνου του μάρτυρα, που έκαμνε σώμα το λόγο και ο λόγος κρεμόταν μισοσβησμένος στα χείλη με λίγο του κτήνους που γρεμίστηκε σε ακτές, όπου το αλάτι έκαιγε τις πληγές και οι πληγές δεν άντεξαν, κοίταξαν προς τον ήλιο της δικαιοσύνης, μα εκείνος είχε κρυφτεί από ένα σύννεφο δυσοίωνο, βαρύ, αβάσταχτη μοναξιά στο βράχο, όπου δοκιμάζουν τα κύματα τη γλυπτική τους. Μια γεύση από την αρμύρα της γεύσης εκείνης που σε κρατάει ακόμη ζωντανό, διαπερνά σαν ρίγος κινητικό τα ποιήματα ενός που κρατήθηκε σ' έναν εαυτό κλυδωνιζόμενο και ό,τι του απέμεινε είναι η ανάμνηση του κλυδωνισμού από την τρικυμία της θάλασας της Ιστορίας· αργότερα ξέρασε το κήτος του βυθού του, φύκια και μαργαριτάρια.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 14/02/2003