Η μόνη της περιουσία

ΦΩΝΗ

Έρχομαι εδώ — χρόνια
Γιατί στοιχειώνουν τα στοιχειά
τους φόβους μου
με νανουρίζουν δίχως ηλικία

Η θάλασσα κλοιός
σφίγγει τη στεριά
Μόνο το μάτι σαν πουλί

Στην εξουσία ο άνεμος
δίχως διαδοχή
Κάποιες νύχτες μόνο
καταδέχεται

Το φως φωτιά
εισβάλλει από σκοτεινά παράθυρα
το σπίτι φλέγεται

...κι ευχαριστώ τη δύστροπη σιωπή:
υποχωρεί για λίγο
αρθρώνοντας φωνή


....Πρόκειται για την έβδομη ποιητική συλλογή της Ανθής Μαρωνίτη μέσα από την οποία η ποιήτρια και επιμελήτρια φιλολογικών και λογοτεχνικών εκδόσεων , γράφοντας για τα δικά της συναισθήματα ( ίσως να ) μας βοηθά να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα και τα δικά μας.
[απόσπασμα κριτικής για το βιβλίο της Ανθής Μαρωνίτη «Χρωμοσώματα – Της Απώλειας», στην Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ - Ορίζοντες, 22/5/2012.]

Η Ελληνίδα ποιήτρια εκφράζει τις ανησυχίες της με έμμετρο τρόπο , με μεστούς στίχους που μιλούν για τα πιο βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου: την απέραντη θλίψη, τον έρωτα, τη μοναξιά, το τεράστιο κενό που αφήνει πίσω ένας χωρισμός, μια ξαφνική απουσία....
[κριτική για το βιβλίο της Ανθής Μαρωνίτη
«Χρωμοσώματα –Της Απώλειας», στο περιοδικό ELLE, 1/6/2012]