Καφές με τον Οιδίποδα

Είχε όμως ακόμα ένα χάρισμα αυτό το παλικάρι. Την ώρα που γεννιόταν, όπως φαίνεται οι Μοίρες δε σχολάγανε, μάλλον δουλειά πιάνανε και ξεκούραστες όπως ήταν και έκλωθαν με όρεξη το νήμα της ζωής του, θέλησαν να τον κάνουν έξυπνο, ευγενικό, όμορφο, πολύ όμορφο, τόσο που δεν ξέρεις καμιά φορά αν είναι ευλογία ή κατάρα. Να του ’δωσαν άραγε και το δώρο της καλοτυχίας; Ήταν τόσο γενναιόδωρες μ’ αυτό το παλικάρι; Όλα τα καλά του κόσμου πάνω του; Η ζωή του αυτό έδειχνε από την αρχή. Όλα τα καλά του κόσμου... πάνω του. Εκτός ίσως από ένα. Το μάτι, “το μάτι το κακό” που έλεγε η γιαγιά του και το σκιαζόταν πιο πολύ κι από τον διάβολο έτσι θεοφοβούμενη που ήταν. Κι ήταν αυτό αρκετό; Ποιος ξέρει;
– Μόνο το μάτι το κακό με φοβίζει καμάρι μου. Όλα τ’ άλλα τα καταφέρνω. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο μάτι απ’ όλα;
– Το ξέρω, βρε γιαγιά, το ξέρω. Το έχουμε πει τόσες φορές.
– Πες το ακόμα μια για μένα ψυχή μου, έλεγε η γιαγιά του.
– Εντάξει γιαγιά, να το πω ακόμα μια φορά. Να δούμε πόσες φορές θα χρειαστεί να το πω ακόμα; Το μάτι το συγγενικό, το “φιλικό”, αυτό που δε λογαριάζεις ποτέ σου κι είναι αυτό που σου κάνει τη ζημιά πιο πολύ απ’ όλα τ’ άλλα...