Μαρία Συγκλητική

Η αέρινη περιδιάβαση στη μεσαιωνική ιστορία της Κύπρου, ολοκληρώνεται με αυτό το βιβλίο. Το μυθιστόρημα είναι αφιερωμένο σε δυο σχετικά ανόμοιους ήρωες, που έδωσαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της κατάληψης της Κύπρου από τις ορδές των Τούρκων το 1570- 1571 μ. Χ. Μια αφανής, δεκαεξάχρονη ελληνίδα αρχοντοπούλα από τη Λευκωσία, η Μαρία Συγκλητική και ένας διακεκριμένος ενετός στρατηγός, ο Μάρκος Αντώνιος Βραγαδίνο, διοικητής της Αμμοχώστου, οριοθέτησαν με τη θυσία τους, τον αιματοβαμμένο αυτόν ιστορικό σταθμό στη διάρκεια της ιστορικής πορείας του νησιού, ανάμεσα στον χρόνο. Η Μαρία, γόνος της τρανής οικογένειας των Συγκλητικών, πορεύτηκε με γνώμονα την καρδιά της και δίχως κανέναν ενδοιασμό άγγιξε το ακατόρθωτο. Με μπροστάρη την αξιοπρέπεια και την επίγνωση για τα όσα την περίμεναν στο χαρέμι του σουλτάνου, υλοποίησε την πιο μεγαλειώδη υπέρβαση, χωρίς φόβο ή δισταγμό. Άδραξε τη μοναδική ευκαιρία, χαρισμένη από τη μοίρα και ανατίναξε τη σουλτανική ναυαρχίδα στα νερά της αρχαίας Σαλαμίνας, γλυτώνοντας από τον εξευτελισμό εκατοντάδες νεαρούς αιχμαλώτους. Η μικρούλα ηρωίδα έχει βρει τον χώρο της στο Πάνθεον των ηρώων της κυπριακής ιστορίας. Σε μια ταπεινή γωνίτσα, όμως αναπαύεται, αποξεχασμένη από τον ελληνισμό της Κύπρου και της Ελλάδας. Ίσως, μ’ αυτό το μυθιστόρημα, αποκατασταθεί η μνήμη της. Ο στρατηγός Βραγαδίνο, υπερασπίστηκε μια μικρή, ασήμαντη πόλη για έντεκα ολόκληρους μήνες, γεγονός που εξευτέλισε τον τούρκο ναύαρχο, Λαλά Μουσταφά. Η έλλειψη πολεμοφοδίων και η πείνα ανάγκασαν τον Βραγαδίνο να την παραδώσει. Ακολούθησε ο μαρτυρικός του θάνατος και οι σφαγές του άμοιρου κυπριακού λαού. Η Βενετία δεν βοήθησε να σωθεί η Κύπρος, θεωρώντας την μια χαμένη υπόθεση. Η ογδοντάχρονη ληστρική παρουσία της στο νησί είχε τελειώσει. Μια προτομή όλη κι όλη, σε ένα διοικητικό οίκημα της πόλης του, θυμίζει τη γενναιότητα και την αυτοθυσία του διοικητή της Αμμοχώστου. Τα μεταξένια νήματα του μύθου αρχίζουν να ξετυλίγονται έναν χρόνο πριν από την επίθεση των Τούρκων, αλλά περικλείουν όλη την ογδοντάχρονη, στυγερή, ενετική κατοχή, ανάμεσα στους έρωτες, τα μίση και τις προσδοκίες των ηρώων. Αλήθεια… Πόσα πάθη και μαρτύρια έζησε ο ελληνισμός της Κύπρου, αναγκασμένος να υποστεί είκοσι πέντε αιώνες δουλείας. Οι δυνάστες έρχονταν και παρέρχονταν, λόγω της γεωγραφικής θέσης του νησιού, αλλάζοντας απλώς όνομα. Και όμως! Δεν χάθηκε ποτέ και ούτε αλλοιώθηκε η ελληνική ταυτότητα και αργότερα, ο χριστιανικός χαρακτήρας του κυπριακού λαού, μέχρι και τη σημερινή εποχή.