Ιστορίες για τα βαθιά

[Ε'
ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΕΚΕΙΝΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ]

Μα όταν κάποιος σου μιλά με τρόμους, φωνές
χαμένων σε απαίσια σπήλαια και βάλτους-

εσύ να σκέφτεσαι προπάντων τι μπορεί να εννοεί,
ποιο διαμελισμένο πτώμα κρύβει στο υπόγειό του,
τι δαγκωτά φιλιά και φόνους, νύχτα υπόκωφη,
που σιωπηλά τη διασχίζουν αμαξοστοιχίες
(συσκοτισμένες με βαριά παραπετάσματα, και στους τροχούς πανιά ή βαμπάκι),
τι άνομες επιθυμίες, λύσσα, ψιθύρους, ουρλιαχτά,
βεγγαλικά σε λάκκους πολιούχων,
εκδικητές να τον μουσκεύουν στο αίμα όταν κοιμάται,
ποιον κλέφτη, τέλος, σε βαθύ κοιτώνα χάλκινο,
πνιγμένον στα λινά και κλαίει-

και να τον συμπαθείς, προπάντων να τον συμπαθείς,
αγαπητέ Αρθούρε ή Αλφόνσε.

(η τελευταία, πέμπτη, ενότητα της συλλογής)