Ο άνθρωπος που δεν είναι πια

Λοιπόν, ήταν ένας. Ήταν, δεν είναι πια. Γιώργος, ας πούμε, για την οικονομία της αφήγησης. Συγγνώμη αν είσαι κι εσύ Γιώργος, μην ταυτιστείς. Ποιος να είναι τώρα άραγε, αν υπάρχει ακόμα;
Ούτε κι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον εαυτό του παρατηρώντας το κακέκτυπό του. Σε ό,τι απέμεινε τέλος πάντων από αυτόν. Στην αρχή έλεγε ότι ο κόσμος άρχισε να ξεβάφει και μαζί αλλοίωσε και το δικό του χρώμα. Η ψυχή του πάλευε να μη συμπαρασυρθεί κι αυτή από την ήττα της ύλης απέναντι στο χρόνο.

Δεν έπεσε αμαχητί, ρε γαμώτο. Αγωνίστηκε. Έτσι δεν είναι; Τόλμησε να υψώσει το κεφάλι μπροστά στον δυνατό και κατάφερε να χαμηλώσει το βλέμμα μπροστά στον αδύναμο. Αφιέρωσε το είναι του στο να ανακαλύψει αυτό που καθορίζει την ύπαρξη. Έψαξε να βρει λίγο χώρο και για εκείνον, βάζοντας τη ζωή του στην ίδια συνάρτηση με την κοινωνία. Αλληλεπιδρώντας με αυτό που οι πολλοί ονομάζουν κανονικότητα. Τι δύσκολο πράγμα αλήθεια, να πληγώσει ένας διαφορετικός την κανονικότητα! Πριν το βάλει κάτω, προσπάθησε να διαχειριστεί υπό τις αντιξοότερες συνθήκες την αλλόκοτη συντροφικότητα, τη βία της φτώχειας και του άδειου τραπεζιού, τον αμείλικτο έρωτα, την προοπτική του θανάτου.

"Ο άνθρωπος που δεν είναι πια", είναι όλα όσα ήσουν και πλέον δεν είσαι και όλα όσα ήθελες να γίνεις και ποτέ δεν έγινες. Είναι μια απόπειρα αυτοπροσδιορισμού. Μα πάνω απ’ όλα είναι το δικαίωμα και η υποχρέωση να είσαι άνθρωπος.

Ένα ταξίδι που τελειώνει πρόωρα, στον αναμενόμενο σταθμό, αλλά όχι με τον προφανή τρόπο. Μη φοβάσαι. Όλα τελειώνουν κάποτε. Κάποτε θα σταματήσεις να αισθάνεσαι.

"Να φεύγεις. Αυτό έλεγα στον εαυτό μου. Όταν δεν σ’ αρέσει κάτι, να φεύγεις. Είναι η πιο ουσιαστική πράξη διπλωματίας. Είναι ψευδαίσθηση, αστεία μάλιστα, να πιστεύεις ότι νοιάζεται κανείς γι’ αυτό που έχεις να του πεις. Τα αυτιά τους είναι εκπαιδευμένα να ακούν μόνο αβροφροσύνες και γλοιώδεις φιλοφρονήσεις".