Θυμάμαι ναι θυμάμαι

Ο διάσημος Ιταλός ηθοποιός μιλάει με αμεσότητα και νοσταλγία για τη Ρώμη και το Χόλιγουντ, το θέατρο, τις γυναίκες, τις καλές και κακές ταινίες, τη φαντασία, τη φήμη και τον έρωτα. Η αφήγησή του ζωγραφίζει ένα μοναδικό πορτρέτο της μεταπολεμικής Ιταλίας όπου ζουν μυθικές μορφές όπως ο Φελίνι, ο Φερέρι και ο Βισκόντι.





Λίγους μήνες προτού πεθάνει ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (το 1996) ταξίδεψε στην Πορτογαλία για τα γυρίσματα της ταινίας του Μανουέλ ντε Ολιβέιρα «Ταξίδι στην αρχή του κόσμου». Εκεί παράλληλα δέχθηκε να αφηγηθεί ορισμένα περιστατικά της ζωής του σε ένα φιλμάκι που γυρίστηκε σε σκηνοθεσία της συζύγου του Αννας Μαρία Τατό με αρχικό τίτλο «Αυτοβιογραφία». Στον μακρό μονόλογο που «ανοίγει» το βιβλίο ο Μαστρογιάνι αναφέρεται στις εικόνες της παιδικής ηλικίας του, σε προσωπικές στιγμές, σε ασήμαντες επισημάνσεις του παρελθόντος, σε εντυπώσεις και συναισθήματα που έχουν παγιδευθεί από τη μνήμη. Με την απλότητα του προφορικού λόγου μιλά για ετερόκλητα πράγματα: «Θυμάμαι μια μεγάλη μουσμουλιά. Θυμάμαι την έκπληξη και τη μαγεία που ένιωσα βλέποντας τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης την ώρα του δειλινού, στην Παρκ Αβενιου. Θυμάμαι εκείνο το αλουμινένιο τηγανάκι με το σπασμένο χερούλι όπου τηγάνιζε η μητέρα μου τα αβγά. Θυμάμαι το ξυλουργείο του παππού και του πατέρα μου. Ο παππούς μου φτιάχνει μια καρέκλα. Θυμάμαι τη μυρωδιά του ξύλου, τη μυρωδιά του ξύλου!».

Το βιβλίο απαρτίζεται από σύντομα κείμενα που αναφέρονται σε διάφορες στιγμές της ζωής του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Η προτελευταία σελίδα έχει τίτλο «23 Σεπτεμβρίου 1996». Εκεί γράφει εορτάζοντας τα τελευταία γενέθλιά του: «Κλείνω τα εβδομήντα δύο. Ε, δεν είναι κι άσχημη ηλικία. Όταν ήμουν είκοσι χρόνων, έναν άνδρα στα εβδομήντα δύο θα τον φανταζόμουν έναν ξεμωραμένο γέρο. Εγώ όμως δεν νιώθω τόσο γέρος. Ίσως γιατί έχω την τύχη να εργάζομαι ακατάπαυστα. Νομίζω ότι έχω ξεπεράσει τις εκατόν εξήντα σελίδες. Καλό ρεκόρ. Στ' αλήθεια η ζωή μου είναι γεμάτη. Μπορώ να είμαι ικανοποιημένος. Επιμένω: είμαι τυχερός».