Δε θέλω να ξοδευτώ άλλο

«Χάθηκαν τα καλύτερά μου χρόνια κυνηγώντας χίμαιρες...
Ο άντρας της ζωής μου, τι τρέλα! Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και πιθανόν να μην υπάρξει ποτέ. Το έψαξα ολάκερο σχεδόν το κουτί της Πανδώρας, χώθηκα έως τα μπούνα μέσα του, έπιασα πάτο στις λάσπες και στα σκατά αναζητώντας τον και δε βρέθηκε. Ο άντρας της συναισθηματικής και νοητικής μου ιδιοκτησίας, τουλάχιστον όπως τον έπλασα κι όπως τον ονειρευόμουν τόσα χρόνια, ενδεχομένως και να μην έλθει ποτέ. Ενδεχομένως... Που σημαίνει όμως ότι ίσως κάποτε αποφασίσει και να έλθει τελικά. Εξάλλου το κουτί της Πανδώρας είναι απύθμενο, οπότε τίποτα και κανείς δεν είναι ικανός να αναγκάσει κάποτε τον άλλο να ζει χωρίς ελπίδα. Τίποτα και κανείς δεν είναι ικανός να απαγορεύσει το όνειρο. Φτάνει φυσικά το όνειρο να μην προκαλεί εξάρτηση. Κι εγώ την αναμονή τούτου του ιδανικού άνδρα, αν εξακολουθεί να μου είναι απαραίτητη, μπορώ για να τη διαφυλάξω να την απομονώσω σε μια μεριά της φαντασίας μου, κι εκεί να της επιτρέπω να υπάρχει για όσο θέλει. Αρκεί μονάχα να μη με ενοχλεί. Αρκεί μονάχα να μη με κάνει να πονώ».

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου