Την έλεγαν Βίτα

Σωριάστηκε από το βαπόρι σε ένα νησί μεταναστών και αξιωματούχων, με δέκα δολάρια μοναχά ραμμένα στο βρακί του. Η Βίτα ήταν η μόνη του ελπίδα· την άρπαξε και έγιναν καπνός. Στη μεγάλη φυγή της επαγγελίας αντίκρισαν άντρες μα παχιά μουστάκια, πρόσωπα καψαλισμένα από το μόχθο, καρδιές συμπιεσμένες. Οι πιο πολλοί φοβόνταν να γεράσουν, έτρεμαν μήπως παραδοθούν μια μέρα άνευ όρων στη ζωή. Ο δικός του λόγος, όμως, δεν είχε ακόμη εκραγεί. Είχε όλη τη ζωή μπροστά του, άκουγε το κλάμα του έρωτα, που έβγαινε με φόρα απ' την κοιλιά της. Αυτός δε θα χανόταν. Μόνο, δεν ήθελε να κλέψουν τα αισθήματά του. Όσο ο ίδιος θα μεγάλωνε στη νέα γη, τόσο θα μεγάλωναν και τα όνειρά του.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου