Παραμεθόριες εποχές

Η ποίηση

Ένας αγωνιώδης δρόμος αντοχής στους γκρεμούς του εσώτερου. Ποιός θα γλυτώσει για να πει την ιστορία; Όσο και να διηγείσαι όμως κατακλυσμούς εάν δεν βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα είναι σαν να παρακολουθείς την καταστροφή από την πρώτη κιβωτό που έσπευσες να επιβιβαστείς.

Ο Ματθαίος Ματθαιάδης γράφει με δάκτυλα που μόνο οι εμπειρίες κατολίσθησης ψυχής καθοδηγούν. Η αλήθεια μεταμφιεσμένη σε ποίηση όπως εξάλλου οφείλει να είναι μία από τις πιο δύσκολες τέχνες. Βαθιά προβληματισμένη ποίηση που αντικατοπτρίζει τον σημερινό άνθρωπο, την αγωνία, την θλίψη και την μοναξιά. Ανάγνωση για όσους αντέχουν τις πορείες χωρίς δίχτυ ασφαλείας στα μάτια τους. Τα ποιήματα δεν έχουν μέσα τους καταπραϋντικά φάρμακα. Δεν δίδεται Λωτός ούτε καν μια Ιθάκη ανταπόδοση. Χωρίς αιμοστατικούς επιδέσμους ο Ματθαίος Ματθαιάδης, μας δείχνει όλες τις αιμορραγούσες πληγές και με ακρίβεια χειρουργού ανοίγει και κάποιες που δεν ξέραμε πως υπήρχαν.

Προλογίζει η Μαρία Ροδοπούλου


δείγμα γραφής του συγγραφέα:

Eξασθενώ

Σκόρπια φέρετρα
τα στίγματα της λέξης
φορούν στεφάνια
κόκκινης νύχτας
Aντάμα με τον θάνατο απόψε
κερνά τα χείλη του ματαίου
Φωτιά στο δάσος μνήμης άθλιας
με λύκων ουρλιαχτά
Ραψωδία
στρώνει τον δρόμο σε άγνωστη μέθη
Ακολουθεί τα χνάρια
χρόνου περασμένου
και γίνεται τύμπανο
υστερικός χορός κλονισμένης στιγμής


Στην Παγωμένη τούντρα της Τσουκόν
γέρνει τα δάχτυλα ο χρόνος
σκάβει στο γέρμα ο ιθαγενής
φορά τομάρι τάρανδου την νύχτα
και εύχεται η προσευχή να φτάσει
σε έναν τόπο που μόνο φως και ήλιος θα την λούζει

Εξασθενώ ...

Θα πεθάνω μια μέρα
σε ένα μέρος τόσο ξένο
Θα σβήσω το φως
και θα αιωρηθώ πάνω από τα γαλάζια παγόβουνα