Δάσκαλε, φοβάμαι...

Ένα κείμενο – αντικατοπτρισμός: βαθύτατα υπαρξιακό, παρήγορα φιλοσοφικό, πρώτο επίπεδα σκληρό αστυνομικό ή ψυχολογικό θρίλερ. Τυχεροί όσοι θα διακρίνουν σ’ αυτό την ερωτική επιστολή ενός άντρα σε μια Γυναίκα κάπου μέσα στο Σύμπαν.

Μια αλληγορική ιστορία. Για τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα, την αγωνία της ύπαρξης, το αληθινά άφθαρτο, την ανθρώπινη τραγωδία.

« Κοιμάμαι στην αίθουσα του θρόνου και ξυπνώ γυμνός και αβοήθητος
στην
άκρη του ηφαιστείου, δίπλα στην καυτή λάβα. Αθώος;
Κι αν ο θάνατος είναι η λύτρωση, γιατί, Δάσκαλε, δεν θέλω να αφήσω σε αυτή την γη τις αλυσίδες μου;
Η ανυπαρξία με τρομάζει, Δάσκαλε. Με εκμηδενίζει.
Η ψυχή μας ντύνεται με το πορφυρό του αίματος και περιδιαβαίνει στα μονοπάτια του χρόνου.
Είμαι τυφλός, είμαι κουφός, είμαι μουγκός. Μπορώ, όμως, να μυρίσω την ευωδία Σου. Μπορώ να εμπιστευτώ τις αισθήσεις μου; Τις σκέψεις μου; Την λογική μου; Υπάρχεις; Αν δεν υπάρχω εγώ, ποιος άλλος θα δοξάζει το Όνομά Σου; Να ελπίζω σε μία δικαιοπραξία; Να φροντίσεις να υπάρχω για να βεβαιώνω και την δική Σου ύπαρξη. Στον αιώνα τον άπαντα.
Πάντα φοβόμουν μην ξυπνήσω μέσα στο κορμί ενός τρελού, δεμένου με αλυσίδες σε ένα κολαστήριο. Άσυλο το λένε. Τι πρέπει να κάνω, δάσκαλε, για να φύγω από δω; Πως θα δραπετεύσω; Οι αλυσίδες με πονάνε, μου σκίζουν το δέρμα. Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια. Δεν ξέρω αν η επόμενη στάση είναι η ίδια η Κόλαση…»