Ανάμεσα σε δύο λέοντες

Ξύπνησα με φοβερή ζαλάδα στις έντεκα και τέταρτο. Είχα ήδη αργήσει στην πρωινή φωτογράφηση, αλλά το μυαλό μου αδυνατούσε ν' ακολουθήσει τον αδιάλειπτο ρυθμό των ψηφίων που άλλαζαν θέσεις κάθε λεπτό και μαγνήτιζαν το βλέμμα μου. Χωρίς να το θέλω, ήμουν μια σκλάβα της χρονομέτρησης για την οποία όμως ο χρόνος δεν είχε καμιά σημασία. Ήξερα, ότι ένα χαμόγελο μαζί μ' ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο του Αντρέ ισοδυναμούσε με δυο τρεις ώρες καθυστέρησης. Έτσι έμεινα αρκετή ώρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, παρακολουθώντας τη νεκρόσιμη ακολουθία του χρόνου. Τα λεπτά που έφευγαν το ένα μετά το άλλο ήταν ό,τι το καλύτερο μπορούσε να μου προσφέρει η πολυτέλεια της ζωής, τουλάχιστον για εκείνη τη στιγμή.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου