Μια φορά αυτόνομοι παντοτινά αυτόνομοι

Το όνομά τους είναι Άνθρωπος Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες και έχω πολλές αδελφές κι έχω πολλά αδέλφια Ο πατέρας μου είναι μαύρος κι η μάνα μου κίτρινη τα αδέλφια μου είναι κόκκινα κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες. Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων, και το όνομά μου είναι Άνθρωπος! Και ζω απ’ το φως και ζω απ’ την αγάπη Και ζω απ’ τον αέρα και ζω απ’ το ψωμί Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω. Κι έχουμε έναν εχθρό, που μας στερεί τη μέρα Ζει απ’ τη δική μας τη δουλειά Και ζει απ’ τη δύναμή μας Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει. Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων Κι έχει πολλά ονόματα. Και ξέρω, θα αγωνιστούμε Και ξέρω, θα νικήσουμε Και ξέρω, θα ζήσουμε Και θ’ αγαπηθούμε Κι ο πλανήτης Γη Σ’ όλους μας θ’ ανήκει Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια Γιατί έφτασε η ώρα. στίχοι ενός τραγουδιού του γερμανικού ροκ συγκροτήματος «Ton, Steine, Scherben» (1971), τους οποίους απήγγειλε ο Ρόλφ Πόλε, μαχητής RAF, στην δίκη του, Αθήνα δεκαετία ‘80