«Ημείς οι ακαδημεικοί άνδρες»

Στο βιβλίο εξετάζεται ο ρόλος των πανεπιστημιακών αρχών, των καθηγητών και των φοιτητικών ομάδων στη συγκρότηση της νέας ηγεμονικής ιδεολογίας μετά την κατάρρευση της Μ. Ιδέας το 1922, δηλαδή της ιδεολογίας της εθνικοφροσύνης, με βασικά συστατικά της την ελληνοχριστιανική ηθική, την ανάδειξη των εθνικών παραδόσεων και τον αντικομμουνισμό. Παράλληλα, αναδεικνύονται πτυχές του πολιτικο-κοινωνικού και πανεπιστημιακού περιβάλλοντος, ενώ φωτίζεται και η δράση προσώπων και ομάδων, που ενεργούσαν υποστηρικτικά ή ελεγκτικά σε περιπτώσεις παρεκκλίσεων από το κυρίαρχο αφήγημα. Στο πλαίσιο αυτό αναφέρεται και η δράση των αντιτιθέμενων φοιτητικών οργανώσεων, ενώ ταυτόχρονα αναλύονται οι πρακτικές του κράτους, άλλων φορέων στη δημόσια σφαίρα και των πανεπιστημιακών αρχών απέναντι στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, που αμφισβητούσαν την ηγεμονική ιδεολογία και θεωρούνταν για τον λόγο αυτό ότι συνιστούσαν απειλή για το κοινωνικό καθεστώς και την ακαδημαϊκή τάξη. Το συμπέρασμα στο οποίο οδηγούν οι πηγές επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι η θρυλούμενη προοδευτική φυσιογνωμία του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δεν ανταποκρίνεται πλήρως στα πράγματα. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η σκιά αρκετών καθηγητών ήταν μεγαλύτερη από το πραγματικό ανάστημά τους, μια και κατά κανόνα λειτουργούσαν ως θεράποντες της πολιτικής εξουσίας και πρόθυμοι εκφραστές των συντηρητικών πεποιθήσεών τους ή των ατομικών εμμονών και συμφερόντων τους.