0
Your Καλαθι
Η ζωή με εχθρούς
Περιγραφή
ΚΡΙΤΙΚΗ
Μια συλλογή μικρών κειμένων ενός εκπροσώπου της λεγομένης γενιάς του '70, του Κώστα Μαυρουδή. Ακτινογραφίες της επικαιρότητας με διαχρονική φιλοδοξία.
Εχει, θα έλεγα, συμπληρωθεί ένας ικανός αριθμός ποιητών, από εκείνους που εμφανίστηκαν στα γράμματα λίγο πριν ή λίγο μετά τις αρχές της δεκαετίας του '70, που πέρα από την ποίηση, ασχολούμενοι με θέματα κριτικής, αισθητικής της Τέχνης ή της άμεσης καθημερινής ζωής, μας έχουν κιόλας παραδώσει με τα σχετικά βιβλία τους μια κατάθεση, η οποία εκτός από την ενεστώσα προσφορά της είμαι βέβαιος ότι θα μας ωφελήσει περισσότερο στο μέλλον. Σε αυτές τις καταθέσεις θα ανατρέχουμε ή θα ανατρέχουν οι νεότεροι προκειμένου να γνωρίσουν την εποχή στη διάσταση που ένας ποιητής την έχει αντιμετωπίσει.
Εξέχουσα θέση ανάμεσα στους δημιουργούς αυτούς είναι βέβαιο ότι κατέκτησε ήδη και ο Κώστας Μαυρουδής με το βιβλίο του «Η ζωή με τους εχθρούς», που αποτελείται από κείμενα δημοσιευμένα από το 1985 ως το 1995 στα «Φύλλα» του λογοτεχνικού περιοδικού «Το Δέντρο», στις σελίδες δηλαδή εκείνες που σχολιάζουν την πνευματική επικαιρότητα. Ετσι τα κείμενα ετούτα, άλλοτε μικρά, σκοπεύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και επιτυγχάνοντας το καίριο, και άλλοτε εκτεταμένα, με δομή όντως και οργάνωση, πολλές φορές, δοκιμίου («Ο ιεροκήρυκας», «Των Ελλήνων οι κοινότητες», «Περιοδικά λογοτεχνίας»), έρχονται εμψυχωμένα σε σώμα να μας προτείνουν, να μας διεγείρουν, να μας αφυπνίσουν ή να μας αποκαλύψουν την κοινωνική κακότητα. Οχι έτσι όπως γίνεται σ' εμάς αντιληπτή από την επαφή μας μαζί της, αλλά στο βάθος που έχει φθάσει και, προ πάντων, στην κατεύθυνση που αυτή έχει στραφεί. Ερχονται να μας θυμίσουν αξίες που φαντάζουν ασήμαντες και όμως ως πριν από λίγα χρόνια αποτελούσαν τη βάση της ζωής ή να μας προβάλουν αμέλειες και ευθύνες, τόσο σε συλλογικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Ερχονται να δώσουν μια συνέχεια στην ασυνέχεια ή να κάνουν αισθητό το αίτημα για την αναγωγή της γλώσσας σε όργανο μέσω του οποίου θα επανεύρουμε την, ήδη ακινητοποιημένη μέσα στην πνευματική ένδεια, ενέργεια της ψυχής μας.
Τα πάντα στο εν λόγω βιβλίο χαρακτηρίζονται από μια λεπτότητα ξεχωριστή: στο περιεχόμενό του δεν δίνει αξία μόνο η παρρησία και η οξύνοια του συγγραφέα αλλά κυρίως η παρατηρητικότητα, η προσοχή στη λεπτομέρεια, η αισθαντικότητα, η ευγένεια, η εμφανής προσωπική καλλιέργεια του Μαυρουδή, η ικανότητα του τελευταίου να ανασύρει το χαμένο μέσα στον χρόνο, η ονειρώδης διάθεση, το λεπτό, συχνότατα, χιούμορ, η εκλεκτικότητα. Πάνω απ' όλα όμως βρίσκεται πανταχού παρούσα η ποιητική διάθεση.
Ας μη θεωρηθεί όμως ότι εκείνο που μένει από ολόκληρο, εν τέλει, το βιβλίο είναι μόνο η ποιητική διάθεση που το εμποτίζει. Θέλω να επισημάνω ότι η πεζογραφική ικανότητα του Μαυρουδή αλλά και η αφηγηματική ή η περιγραφική του παραστατικότητα είναι τέτοιας ποιότητας που όλο και πιο αραιά συναντάμε στις μέρες μας, ακόμη και σε βιβλία άξια του είδους. Γι' αυτό ας θυμηθεί ο αναγνώστης τα κείμενα και μόνο που φέρουν τους τίτλους «Παράσταση (σε δύο πράξεις)», «Εξ ανάγκης» (15 Ιανουαρίου 1989), «Ταξιδιωτικό», «Ενύπνιο», «Ηλειακά 1990», «Η δεκάρα» και «Εδώ είναι η Ελλη, κύριε;». Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβει τι εννοώ.
Γιώργος Μαρκόπουλος
ΤΟ ΒΗΜΑ, 15-03-1998
Μια συλλογή μικρών κειμένων ενός εκπροσώπου της λεγομένης γενιάς του '70, του Κώστα Μαυρουδή. Ακτινογραφίες της επικαιρότητας με διαχρονική φιλοδοξία.
Εχει, θα έλεγα, συμπληρωθεί ένας ικανός αριθμός ποιητών, από εκείνους που εμφανίστηκαν στα γράμματα λίγο πριν ή λίγο μετά τις αρχές της δεκαετίας του '70, που πέρα από την ποίηση, ασχολούμενοι με θέματα κριτικής, αισθητικής της Τέχνης ή της άμεσης καθημερινής ζωής, μας έχουν κιόλας παραδώσει με τα σχετικά βιβλία τους μια κατάθεση, η οποία εκτός από την ενεστώσα προσφορά της είμαι βέβαιος ότι θα μας ωφελήσει περισσότερο στο μέλλον. Σε αυτές τις καταθέσεις θα ανατρέχουμε ή θα ανατρέχουν οι νεότεροι προκειμένου να γνωρίσουν την εποχή στη διάσταση που ένας ποιητής την έχει αντιμετωπίσει.
Εξέχουσα θέση ανάμεσα στους δημιουργούς αυτούς είναι βέβαιο ότι κατέκτησε ήδη και ο Κώστας Μαυρουδής με το βιβλίο του «Η ζωή με τους εχθρούς», που αποτελείται από κείμενα δημοσιευμένα από το 1985 ως το 1995 στα «Φύλλα» του λογοτεχνικού περιοδικού «Το Δέντρο», στις σελίδες δηλαδή εκείνες που σχολιάζουν την πνευματική επικαιρότητα. Ετσι τα κείμενα ετούτα, άλλοτε μικρά, σκοπεύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και επιτυγχάνοντας το καίριο, και άλλοτε εκτεταμένα, με δομή όντως και οργάνωση, πολλές φορές, δοκιμίου («Ο ιεροκήρυκας», «Των Ελλήνων οι κοινότητες», «Περιοδικά λογοτεχνίας»), έρχονται εμψυχωμένα σε σώμα να μας προτείνουν, να μας διεγείρουν, να μας αφυπνίσουν ή να μας αποκαλύψουν την κοινωνική κακότητα. Οχι έτσι όπως γίνεται σ' εμάς αντιληπτή από την επαφή μας μαζί της, αλλά στο βάθος που έχει φθάσει και, προ πάντων, στην κατεύθυνση που αυτή έχει στραφεί. Ερχονται να μας θυμίσουν αξίες που φαντάζουν ασήμαντες και όμως ως πριν από λίγα χρόνια αποτελούσαν τη βάση της ζωής ή να μας προβάλουν αμέλειες και ευθύνες, τόσο σε συλλογικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Ερχονται να δώσουν μια συνέχεια στην ασυνέχεια ή να κάνουν αισθητό το αίτημα για την αναγωγή της γλώσσας σε όργανο μέσω του οποίου θα επανεύρουμε την, ήδη ακινητοποιημένη μέσα στην πνευματική ένδεια, ενέργεια της ψυχής μας.
Τα πάντα στο εν λόγω βιβλίο χαρακτηρίζονται από μια λεπτότητα ξεχωριστή: στο περιεχόμενό του δεν δίνει αξία μόνο η παρρησία και η οξύνοια του συγγραφέα αλλά κυρίως η παρατηρητικότητα, η προσοχή στη λεπτομέρεια, η αισθαντικότητα, η ευγένεια, η εμφανής προσωπική καλλιέργεια του Μαυρουδή, η ικανότητα του τελευταίου να ανασύρει το χαμένο μέσα στον χρόνο, η ονειρώδης διάθεση, το λεπτό, συχνότατα, χιούμορ, η εκλεκτικότητα. Πάνω απ' όλα όμως βρίσκεται πανταχού παρούσα η ποιητική διάθεση.
Ας μη θεωρηθεί όμως ότι εκείνο που μένει από ολόκληρο, εν τέλει, το βιβλίο είναι μόνο η ποιητική διάθεση που το εμποτίζει. Θέλω να επισημάνω ότι η πεζογραφική ικανότητα του Μαυρουδή αλλά και η αφηγηματική ή η περιγραφική του παραστατικότητα είναι τέτοιας ποιότητας που όλο και πιο αραιά συναντάμε στις μέρες μας, ακόμη και σε βιβλία άξια του είδους. Γι' αυτό ας θυμηθεί ο αναγνώστης τα κείμενα και μόνο που φέρουν τους τίτλους «Παράσταση (σε δύο πράξεις)», «Εξ ανάγκης» (15 Ιανουαρίου 1989), «Ταξιδιωτικό», «Ενύπνιο», «Ηλειακά 1990», «Η δεκάρα» και «Εδώ είναι η Ελλη, κύριε;». Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβει τι εννοώ.
Γιώργος Μαρκόπουλος
ΤΟ ΒΗΜΑ, 15-03-1998
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
