Τα παιδιά του Γκεμπελάουι

Στο παρελθόν η γειτονιά μας ήταν μια απέραντη ερημιά. Ήταν προέκταση της ερήμου Μουκάταμ που απλωνόταν γενναιόδωρα ώς εκεί που έφτανε το μάτι. Εκτός από το μεγάλο και επιβλητικό σπίτι του Γκεμπελάουι τίποτ' άλλο δεν υπήρχε σ' εκείνη την ερημιά. Το σπίτι ο Γκεμπελάουι το έχτισε ακριβώς εκεί, σαν να ήθελε να προκαλέσει ανοιχτά το φόβο, τη μοναξιά και τους τυχοδιώκτες που μόνο εκείνος ήξερε τόσο αποτελεσματικά να μη τους λογαριάζει. Ο ψηλός χτισμένος φράχτης του απομόνωσε μια μεγάλη έκταση γης. Η δυτική πλευρά της έκτασης αυτής, πλούσια και γόνιμη, είχε μεταμορφωθεί σε κήπο ενώ η υπόλοιπη στα ανατολικά φιλοξενούσε το απλόχωρο τριώροφο οίκημα.

Μιά μέρα κάλεσε ο ιδιοκτήτης τους γιούς του να τον συναντήσουν στη μεγάλη αίθουσα του πρώτου ορόφου, σ' εκείνη που επικοινωνεί με την κυρία είσοδο και τις σκάλες προς τον κήπο. Και ήρθαν όλα τα παιδιά: ο Αμπάς, ο Ραντουάν, ο Γκαλίλ και ο 'Αντχαμ. Φορούσαν τα μεταξωτά, μακριά ως τον αστράγαλο πουκάμισά τους. Στάθηκαν μπροστά του με σκυμμένα τα κεφάλια και σταυρωμένα τα χέρια. Μόνο με κλεφτές, φευγαλέες ματιές μπορούσαν να τον αντικρίσουν.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΑΟΥΙ δεν ειναι μόνο ο 'Αντχαμ, ο Ιντρίς και ο Ρεφάα. Είμαστε εμείς και εσείς, τα παιδιά της ερήμου και τα παιδιά του ουρανού. Κι ο Γκαμπελάουι δεν είναι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι ο πατέρας, ο παππούς, ο Θεός, ο Πλάστης. Ο Γκεμπελάουι είναι η πηγή και η αρχή των πάντων. Είναι στ' αλήθεια ένα σύμβολο που περνάει ανέγγιχτο μέσα απο γενιές και γενιές για να φτάσει κάποτε εκεί που πραγματικά ανήκει: στις ψυχές των ανθρώπων.

Ένα βαθιά φιλοσοφημένο βιβλίο που δίνει απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα.