Το πραγματικό παραμύθι που μας χώρεσε όλους

"Σε μιά απέραντη στέππα ένα βράδι με φεγγάρι πορευόταν ένας μοναχικός Ρωμαίος Θωρακοφόρος. Είναι αποκαμωμένος τώρα πιά, το βήμα του γίνεται ολοένα και πιό αργό. Κάποια στιγμή σταματάει. Το κορμί του ταλαντεύεται για λίγο κι ύστερα σιγά-σιγά ο Θωρακοφόρος γονατίζει. Το κεφάλι του πέφτει αργά-αργά πρός τα μπρός, μέχρι που το σαγόνι του ακουμπάει στο στήθος του πάνω στο θώρακα. Περνάει αρκετή ώρα. Μοιάζει να κοιμάται, αλλά τα μάτια του παραμένουν ανοιχτά. Ένα δάκρυ κυλάει στο δεξί του μάγουλο αργοβάδιστο, πηχτό σαν σπέρμα και πέφτει πάνω στην ξερή γή που το καταπίνει αργά. Αφού το ρούφηξε όλο, γεννάει σε εκείνο το ίδιο σημείο ένα αγριόχορτο. Όσο η νύχτα προχωράει γίνεται όλο και πιό κρύα. Ο Θωρακοφόρος αισθάνεται την παγωνιά της στέππας και λίγο-λίγο βυθίζεται σε μιά απύθμενη απελπισία...."