Ο πάγος

Στα μινιμαλιστικά καφενεία του Καζακστάν ακόμα συζητούν για την περίπτωση Xenos/Stratos - ανθρώπων "σκοτεινών προθέσεων" για τους εναπομείναντες προσκείμενους στη σταλινική ηθική. Συχνά, στις παράδοξες περιπλανήσεις μου συναντώ κομματιασμένες -εντελώς- αναμνήσεις από αυτούς και συγκινούμαι για εντελώς προσωπικούς "νουάρ" πατριωτικούς λόγους. H ζοφερή αλήθεια είναι MIΑ: μαρκάρισαν τη ζωή μου, τη συγγραφική μου φλέβα, την παρορμητική μου φλεβίτιδα, το αθέατο τυχοδιωκτικό μου ανεύρυσμα, το σεναριακό κόσμο των χολυγουντιανών προθέσεων απόδρασής μου... Έγιναν ο μπούσουλας μιας σειράς μυθικών παραισθήσεων, οι ορίτζιναλ υπαίτιοι ενός προτεκτοράτου κομπλεξικών κυττάρων.
Ως συγγραφέας και ΑNΘPΩΠOΣ (κυρίως) αισθάνομαι εξαιτίας του ΠΑΓOY στο στήθος εδώ και χρόνια το βάρος μιας αριστερής πατούσας πολικής άρκτου, γιατί οι συγγραφείς του παγογράφοι τόλμησαν να υπερβούν τις αγιοβασιλιάτικες παιδικές μου φαντασιώσεις, ακυρώνοντας καταλυτικά την ηρωική κλίμακα του παλαιού μου φίλου Μιχαήλ Στρογκόφ. Όπου κι αν ταξίδεψα η φήμη τους με πληγώνει. Από το μικρό καπνισμένο πανδοχείο των Σκοπίων ως το σεμνό μπάνγκαλοου στο Πόγραδετς κι απ' το ερπετοφόρο Γιουκατάν του Μεξικού ως την ευχάριστη κωμόπολη Ντιριντάουα της Κεντρικής Αφρικής. Ξέρω όμως κατά βάθος πως δεν πρόκειται για "πληγή" συγγραφικού ανταγωνισμού αλλά για μια αβάσταχτη νοσταλγία, νοσηρός θαυμαστής πάντα της φυγοκέντρου περιπέτειας σ' αυτούς τους μίζερους καιρούς, τους γεμάτους από μέτριους συντηρητές φαντασίας και ονείρων.

ΛEBIΑΘΑN ΚΑMΠΑΚOΓΛOY