Ορυμαγδός

«Έχεις κάποιο πρόβλημα με την έννοια της ιδιοκτησίας, Μανί. Τα κορίτσια σου ανήκουν σ’ όλο τον κόσμο, έτσι είναι, αυτό είναι η αγορά, πληρώνεις, γαμάς. Το μουνί πουλιέται με το κιλό. Και ο Ρομπέρτο είναι παλικάρι πρώτο, δεν γαμάει μια πουτάνα τζάμπα, τη γυναίκα του, ναι, τη γαμάει τζάμπα, όχι τις πουτάνες, πρόσεξε τα λόγια σου, μιλάς για την οικογένεια, μιλάς για τον Ρομπέρτο, πρόσεξε. Ωστόσο, έχεις δίκιο για ένα πράγμα, τα κορίτσια σου ανήκουν πράγματι σε κάποιον, όλα τα κορίτσια σου, για τον απλούστατο λόγο ότι όλος ο κόσμος δεν είσ’ εσύ, δεν είναι ο Ρομπέρτο, δεν είναι ο πάπας: όλος ο κόσμος είμαι εγώ».
1993. Ο Εντουάρ Μπαλαντίρ είναι πρωθυπουργός της Γαλλίας κι ετοιμάζεται να κλέψει από τον επί τριακονταετία φίλο του Ζακ Σιράκ την προεδρία της Δημοκρατίας, που ο τελευταίος φιλοδοξεί να κατακτήσει στις εκλογές του 1995. Στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων, ο Φρανσουά Μιτεράν βάζει τις τελευταίες πινελιές στο μύθο του. Ο Ξαβιέ Μεζονέβ, βουλευτής, δήμαρχος του Ουλέν και γιος του προέδρου της Γερουσίας, βρίσκεται μπλεγμένος σ’ ένα σκάνδαλο λόγω της σεξομανίας του. Ο Μανί, ο αποκαλούμενος Μουνόψειρα, τρυπάει με θανάσιμη δόση ηρωίνης μια από τις πουτάνες που προστατεύει στη συνοικία Περάς της Λυόν. Ο Σεκοντί και οι άντρες του της Διεύθυνσης Επίβλεψης της Επικράτειας παρακολουθούν έναν ανακριτή. Ο Βιντσέντε Ντι Κάνιο, Λυονέζος νονός, διαχειρίζεται τους κουλοχέρηδες και τα φρουτάκια του. Η Λέα ερωτεύεται ένα κάθαρμα. Και οι καιροί δεν είναι καθόλου αθώοι.

Ο Ορυμαγδός είναι ένα επικό νουάρ μυθιστόρημα. Με γλώσσα κοφτή και κοφτερή, εικονογραφεί την παράνοια της εξουσίας. Στη δίνη της συναντιούνται το πεπρωμένο ενός μπράβου του υποκόσμου, ενός πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών της Γαλλικής Δημοκρατίας και μιας δημοσιογράφου. Οι αθώοι παρασύρονται και συνθλίβονται από ένα μανιασμένο ωκεανό. Όταν καταλαγιάζει ο ορυμαγδός, αναδύεται σαν όνειρο ο λυτρωτικός ορίζοντας. Συνδυάζοντας μυθοπλασία και πραγματικά εγκλήματα που έχουν χαραχτεί στη γαλλική συλλογική μνήμη, αυτό το ιστορικό και πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα μας μιλάει για τη Γαλλία της τελευταίας τεσσαρακονταετίας.


«…Στεκόμαστε γεμάτοι θαυμασμό μπροστά στις υφολογικές αρετές και την άψογη εκτύλιξη μιας πλοκής με περίπλοκες διακλαδώσεις… πρόκειται για ΤΟ νουάρ μυθιστόρημα της χρονιάς.»
Le Monde