Το κάστρο στο δάσος

Εντελώς «τρελό» και ασυνήθιστο αυτό το μυθιστόρημα του Ν. Μέιλερ. Ο σ. απόλυτα πεπεισμένος για τη διαβολική φύση της προσωπικότητας του Αδόλφου Χίτλερ στήνει ένα λογοτεχνικό εγχείρημα βασισμένο πάνω στην πιθανότητα ο Χίτλερ να μην ήταν τίποτα άλλο παρά η ενσάρκωση του απόλυτου Κακού στον κόσμο. Με εδραιωμένη αυτή την πεποίθηση
( αρκετά κοινή στον προτεσταντικό αγγλοσαξωνικό χώρο της Αμερικής στην εποχή μας) επινοεί ένα λογοτεχνικό ήρωα – δαίμονα και υπηρέτη του Σατανά – που είναι ο αφηγητής του βιβλίου και ο οποίος παραστέκεται και επιβλέπει το μικρό Αδόλφο από τη στιγμή της γέννησής του ως τουλάχιστον τα εφηβικά του χρόνια όταν και ολοκληρώνεται η αφήγηση. Ο δαίμονας πολλές φορές βλέπουμε να υποβάλλει υποχθόνια στο μικρό Χίτλερ διαθέσεις, σκέψεις, ιδέες και τρόπους συμπεριφοράς.
Στην πραγματικότητα το μυθιστόρημα μιλά για την οικογένεια του Χίτλερ από την εποχή των παππούδων του έως αυτόν τον ίδιο. Στην εξέλιξη της υπόθεσης πολλά απλά και συνηθισμένα πράγματα προσλαμβάνουν τελείως άλλες διαστάσεις και γίνονται κατά κάποιο τρόπο για το μικρό Αδόλφο μαθήματα στη χρόνο με το χρόνο μαθητεία του στην εδραίωση του Κακού. Έτσι η ζωή των αθώων μελισσών, με τις οποίες ασχολήθηκε για λίγο ο πατέρας του, διδάσκει στο νεαρό προστατευόμενο του Σατανά την αξία της πειθαρχίας και της αφοσίωσης σε ένα σκοπό. Η δουλειά ενός απλοϊκού σιδερά εμφυσά στο νεαρό Χίτλερ την αξία της σιδερένιας θέλησης. Οι σωματικές τιμωρίες του πατέρα του τού διδάσκουν την αντοχή στον πόνο και τον εξευτελισμό. Τα πολεμικά παιχνίδια των αγοριών στο δάσος του δίνουν την ευκαιρία να αναπτύξει από νωρίς τον απόλυτο ηγετικό του χαρακτήρα. Οι διηγήσεις στο μικρό του αδελφάκι αποκαλύπτουν το διεστραμμένο και σαδιστικό του μυαλό. Όλα αποπνέουν την παρουσία του Κακού ακόμα και οι φυσιολογικές ερωτικές πράξεις των γονιών του ( κατά το σ. ο Χίτλερ ήταν αποτέλεσμα ανίερης αιμομιξίας).
Η λογοτεχνική σύλληψη αναμφισβήτητα είναι πρωτότυπη και πολύ δυνατή. Ωστόσο η γραφή δεν φτάνει στα ίδια επίπεδα με τη λογοτεχνική έμπνευση. Μου φάνηκε πολύ «συνηθισμένη», πολύ «ελαφριά» για να υπηρετήσει μια τόσο «τρελή» ιδέα. Το δε βιβλίο σε πολλά σημεία γίνεται κουραστικό, πολυλεπτομεριακό, χάνει την εστίασή του στη σχέση Χίτλερ- δαίμονα- Σατανά, «εμπλουτίζεται» λανθασμένα με άλλα άσχετα με την οικονομία του έργου γεγονότα ( π.χ. η στέψη του τσάρου Νικολάου Β΄, η δολοφονία της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστροουγγαρίας κλπ) και γενικά δε θέλγει τον αναγνώστη με τον τρόπο που πραγματικά θα άξιζε σε μια τέτοια λογοτεχνική ιδέα. Προσωπικά το διέκοψα αρκετές φορές γιατί ένιωθα να μη με «τραβά» και το τέλειωσα με κόπο. Καλό λοιπόν, αλλά όχι και πολύ…