Στα Ίχνη του Παρελθόντος

Oι δομικές και μεθοδολογικές αντιθέσεις στην αρχαιολογική διαδικασία γεφυρώνονται σήμερα στην πράξη, ιδιαίτερα στην τρέχουσα μεθοδολογική θεωρία προσέγγισης του αρχαιολογικού υλικού (Κεφ. 1-3), αλλά και στις τεχνικές της έρευνας πεδίου (Κεφ. 4-5, 8-9) παράβαλε λ.χ. τη θεωρία μέσης εμβέλειας του Binford με αυτή των συμφραζομένων και της άμεσης ιστορικής προσέγγισης των Ηοdder και Trigger. Παραδοσιακά υπήρξε επίσης διάσταση ανάμεσα στα δεδομένα και την ερμηνευτική θεωρία. Ωστόσο, τώρα, ο υλικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η αρχιτεκτονική, η τέχνη και η τεχνολογία υπόκεινται πλέον σε κοινωνιολογική και κριτική ανάλυση, αναζητώντας τον πολλαπλό συμβολισμό και την ιδεολογική τους εμβέλεια ως κοινωνική και πολιτική στρατηγική και προπαγάνδα (Κεφ. 15-20). Το ίδιο ισχύει για συναφείς διαδικασίες, όπως το εμπόριο (Κεφ. 12-14). Σε πιο πολύπλοκες περιπτώσεις όπως οι νεκρικές καύσεις (Κεφ. 15-16) επιστρατεύονται φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρίες που δείχνουν ότι πίσω από αυτό το έθιμο κρύβεται ο φόβος του νεκρού. Τέλος, οι πολιτισμικο-ιστορικές προσεγγίσεις των Κεφαλαίων 6-7, 10-11 δεν μένουν «αθεώρητες», αφού πλέον ενισχύονται από πολλαπλές εφαρμογές ερμηνευτικής ουσίας.