Διάφανη πεταλούδα

Έγινε παρεξήγηση

Πράσινοι λόφοι. Γοητεία. Λάμψη. Κι ένας κυνηγός κυνηγάει -αιχμαλωτίζει πεταλούδες. Οι πεταλούδες στη φυλακή. Οι πεταλούδες μακριά από το σπίτι τους. Τα παιδιά τους. Σε κελιά ανήλιαγα οι μουσικές, από έξω, δεν φτάνουν στα αυτιά τους. Μόνο κλαίνε για την αδικία. Την παρεξήγηση.

Οι μουσικές δυναμώνουν, γίνονται χορός. Που τους κυκλώνει. Πρέπει να υποφέρουν κι άλλο. Πρέπει να ξεχάσουν τη ζωή που έζησαν. Όλα να σβύσουν από τη θύμησή τους.
Περπατάμε στα κελιά και βλέπουμε τις λέξεις, που ο Χάρης Λάμπερτ, διακρίνει στους τοίχους γραμμένες με κραγιόνια. Μολύβια πολύχρωμα.
[...]
Μουσική.
Τα συναισθήματα στον τοίχο μοιάζουν πια σαν μέρη χορογραφίας. Τίτλοι εικόνων θεατρικής πράξης. Σαν τίτλοι τραγουδιών, που ο Άρης Δαβαράκης περιγράφει το συναίσθημα των άυλων όντων-της πεταλούδας. Ο πατέρας. Η μητέρα. Τα παιδιά ακούνε έκπληκτα. Τους αφορά αυτό το έργο. Γράφεται γι' αυτούς.
Ο συγγραφέας αυτού του αλλόκοτου παραμυθιού, ο Τάσος Μελετόπουλος, γράφει και συνθέτει την μουσική μαζί με τις λέξεις του πάνω σ' αυτό το χαρτί που κρατάτε στα χέρια σας. Ξεχνάει πως η ψυχή - πεταλούδα- μας- ζει το πολύ τέσσερις (4) ημέρες και μετά τέλος. Καπούτ. Θάνατος. Η τεχνητή επιμήκυνση της ζωής τους τον βοηθάει να γίνει πνεύμα - ήθος - σολωμικό ψυχανέμισμα.
Νεραϊδοπέρασμα δίπλα σε ποτάμια.
Που στερεύουν.

Γιώργος Χρονάς

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου