Ο Μονόλιθος του Παντελή

Όταν άνοιξα τα μάτια, είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύουνε τα έπιπλα. Τις καρέκλες, το κρεβάτι, τους αντικριστούς καναπέδες, το ψηφιδωτό με τις οθόνες, τον μονόλιθο. Μόλις ξεμπέρδεψαν μ' αυτά, έπιασαν να σηκώσουν και το υπόλοιπο σπίτι, δηλαδή τους τοίχους, τα πατώματα και τις κολόνες. Στο τέλος, εκεί που κάποτε υπήρχε ο δεύτερος όροφος, έμεινε ένας μη τόπος ένα κενό ύλης να ξεχωρίζει τον πρώτο και τον τρίτο.
Κι ενώ γινόταν η κατάσχεση, εγώ προσπαθούσα να συνέλθω απ' το μεθύσι της προηγούμενης βραδιάς. Κινούμουν νωχελικός και ασήκωτος, σαν να βρισκόμουν σε βυθό, ανήμπορος να παρέμβω στο οτιδήποτε. Παρατηρούσα πώς έβαζαν όπως όπως τη ζωή μου μέσα σε κουτιά και πώς τσουβάλιαζαν τις αναμνήσεις μου σε μια καρότσα. Μόνο όταν ήρθε ένας εργάτης να πάρει κι εμένα σηκωτό, αντέδρασα: "Ε, άνθρωπος εδώ".

Τα πάντα στη ζωή του Παντελή ήταν συνηθισμένα: είχε μια δουλειά που μισούσε, μια σύζυγο που δεν τον κάλυπτε σεξουαλικά και μια πλούσια συλλογή από σπάνιες αιτήσεις. Μέχρι που μια μέρα όλα άλλαξαν. . .
Ακολουθείστε τον σ' αυτό το σουρεαλιστικό ταξίδι, καθώς τα βάζει με νεκροζώντανους σε παράλληλα σύμπαντα, δαιμονικούς εκπροσώπους τραπεζών και ανδροειδή σε δημόσιες υπηρεσίες. 'Η και όχι. Δεν θα σας πω εγώ τι θα κάνετε.